Voor de verandering beginnen we dit verslag eens met de conclusie: Rise Against is mij definitief kwijtgeraakt. Na teleurstellende optredens vorig jaar - eerst in 013, later op Lowlands - mag ik deze conclusie na vanavond wel trekken. Tegelijkertijd besef ik dat Rise Against helemaal geen slecht optreden geeft en dat het . . .

Rise Against is definitief een grote band geworden, die avond na avond in grote zalen speelt en als headliner op festivals staat. McIlrath noemt het optreden vanavond zelfs een ‘intieme show’, terwijl er toch 2.000 mensen voor z’n neus staan. Rise Against gaat voor het grote gebaar, dat moet ook wel wil je de enorme mensenmassa’s bereiken die de groep tegenwoordig trekt, maar daardoor is het laatste beetje punkrock definitief uit de band verdwenen. Dit is een typisch Amerikaanse rockshows. Met videowalls, een over-de-top lichtshow, verhogingen op het podium en teksten als ‘hebben jullie het naar je zin Tilburg?’. Het gekke is: het past eigenlijk niet bij de veelal politiek getinte nummers van de band. Maar ook de setlist is aangepast aan de nieuwe status van de heren. Veel ‘oo-oo-oowh’s’ dus en de toegankelijkere nummers uit hun repertoire.

Opener Survivor Guilt is nog wat onzeker, McIlrath zit er een paar keer naast en het geluid laat nog wat te wensen over. Dat wordt al snel beter, bij Ready To Fall staat de band er en als Collapse (Post-Amerika) voorbij komt is goed te zien dat Rise Against een perfect geoliede machine is. Eentje waar de meeste spontaniteit uit is, dat dan weer wel. Eventjes is er opwinding achterin de zaal, waar de oudere bezoeker staat, als de band Broken English inzet, een nummer van Revolutions Per Minute (2003) en meteen het oudste nummer dat vanavond gespeeld wordt. Daarna is het weer business as usual. Twee fans met een spandoek (‘Play some old songs’) worden door de zanger op hun plek gezet: ‘Haal dat doek naar beneden, dan kunnen de mensen achter jullie ook iets zien. De laatste albums Endgame en Appeal To Reason vormen de hoofdmoot vanavond, maar de band vergeet deze keer pareltjes als Blood To Bleed en Paper Wings van doorbraakalbum Siren Song Of The Counter Culture ook niet. Alleen, het voelt allemaal zo routineus aan.

Het zal de dansende zaal een zorg zijn. Rise Against speelt, op wat schoonheidsfoutjes na, een strakke show. En de grote meerderheid wil vanavond het nieuwere werk horen. En dat is prima, zeker bij een nummer als Satellite, dat met gemak het beste van de laatste plaat is. Bij Disparity By Design, ook van Endgame, halen we dan weer onze schouders op: Rise Against heeft zat betere liedjes dan deze vuller. De toegift begint traditioneel met McIlrath alleen op het podium met zijn akoestische gitaar. Ook al speelt hij voor de miljoenste keer Swing Life Away, het blijft een prachtnummer. Als de rest van de band er weer bij komt lijkt er met Give It All een einde te komen aan het concert. Maar Rise Against komt voor een tweede keer terug. Een van te voren geplande tweede toegift. Waarom zou je dat doen? Met The Strength To Go On en Savior is het dan toch echt afgelopen. Rise Against gaf vanavond een show die, qua podiumpresentatie, het midden hield tussen Muse en Simple Plan. Strak geregisseerd, zonder enige punk rock guilt. Mij zijn ze kwijt, maar dat zal zowel band als de rest van het publiek een rotzorg zijn.

Fotografie: Remco Brinkhuis

Gezien: 12 juni 2012, 013, Tilburg