Als er al een elixer bestaat dat de lengte van ons leven zou kunnen verlengen, dan is het wel rock & roll. De bron voor een altijd durende jeugd ligt immers in de samensmelting van zang, gitaar, bas en drums, bij voorkeur live geconsumeerd. Daarom weet ik het zeker: na het optreden van The Last Dinner Party in de Melkweg, heeft Nina (11 jaar) uit Amersfoort het eeuwige leven.
Fotografie Hub Dautzenberg
O, wat benijd ik soms de allerjongsten in de popzaal. Dat je een groep van dichtbij kunt bewonderen zonder de schande en schade van talloze lauwwarme optredens die niets anders deden dan de aderen verzuren met cynisch gif. Dat je werkelijk ondersteboven kunt zijn van een gitariste die voor jou op haar knieën gaat tijdens een ingewikkelde solo. Die Nina van elf op de eerste rij moet maandagavond de tijd van haar nog prille leven hebben.
En wie, net als Nina, The Last Dinner Party op het podium zo van dichtbij ziet staan, kan toch moeilijk ontkennen dat deze vijf jonge meiden dat ook zo voelen, zo vroeg in hun snel ontluikende carrière. Het is van een ontroerende onschuld: zangeres Abigail Morris die oprecht ontdaan huilende meisjes in het voorvak gaat troosten, een verlegen stamelde gitariste Emily Roberts die schoorvoetend het publiek toespreekt, de gespannen blikken tussen de bandleden of die ene break in Second Best wel op tijd wordt ingezet, het gegluur op het stemapparaat, ergens tussen hoop en vrees dat het instrument in tune blijft.
En ja, soms oogt die onervarenheid nog wat knullig, wanneer ze duidelijk gechoreografeerd een dansje met elkaar doen of wanneer ze afgesproken collectief op de knieën vallen bij het aanslaan het slotakkoord van doorbraakhit Nothing Matters. Maar hé, laat ik het recensentenzuur in mijn mond voor één keer negeren. Want hoe gekunsteld het bij vlagen soms ook oogt, The Last Dinner Party is een band die met alle bombast mikt op het allerhoogste: het echelon van de Klassieke Rocksterren, zoals Freddie Mercury, David Bowie en Marc Bolan.
En muzikaal maken ze hun hypestatus – de BBC bombardeerde de band tot Sound Of 2024 – ook helemaal waar. Abigail Morris is een frontvrouwe die niet alleen qua uitstraling betovert, maar tevens met speels gemak opschakelt van klein en subtiel zingen naar groots en theatraal. Gitariste Emily Roberts is die vrouwelijke gunslinger waar meisjes van zullen denken: dat wil ik later worden! De achtergrondvocalen van toetseniste Aurora Nishevci en Lizzie Mayland zijn bovendien dragend voor het totaalgeluid van de band, dat live sowieso wat meer oompf heeft dan op debuutplaat Prelude To Ecstasy.
Nina en The Last Dinner Party helpen mij maandagavond in de Melkweg weer even eraan te herinneren dat livemuziek magisch kan zijn. Het zwanger van verwachtingen wachten op het begin van de show, onder de indruk zijn van het snoeiharde geluid, met open mond kijken naar als gladiatoren poserende muzikanten. Freddie, David en Marc zijn dood, maar rock & roll leeft en zal dat blijven doen. Daar gaan The Last Dinner Party, en nieuwe adepten zoals Nina, zeker weten voor zorgen.
Gezien: 19 februari 2024 in de Melkweg Amsterdam
Koop ‘Prelude To Ecstasy’ op vinyl
Koop ‘Prelude To Ecstasy’ op cd
