Frank Turner is altijd op tournee. Nadat ie vorig jaar nog de Oude Zaal van de Melkweg uitverkocht, op Dauwpop stond en in het najaar nog drie clubshows in Utrecht, Nijmegen en Eindhoven gaf, staat hij vanavond alweer in Nederland. Een overkill dreigt. En laten we eerlijk zijn, Tape Deck . . .

Het eerste dat opvalt is dat de Max met zo’n 1100 bezoekers gewoon gezellig druk is. Met die overkill valt het dus wel mee. Turner en zijn band The Sleeping Souls – zoals altijd gestoken in witte overhemden – openen met Photosynthesis, toch wel het nummer waarmee hij in Nederland doorbrak. Fijn ook dat dit nummer eens niet helemaal als laatste wordt gespeeld, we waren die sitdown die er bij hoorde namelijk wel een beetje beu. Andere publieksfavorieten als Peggy Sang The Blues, Try This At Home en Reasons Not To Be An Idiot zitten ook al vroeg in de set.

Een slimme keuze, want de Melkweg eet meteen uit de hand van de Brit die zowaar wat andere teksten tussendoor heeft. Zo vertelt hij voor The Way I Tend To Be een verhaal over koala’s met geslachtsziektes die hem aan z’n ex doen denken en horen we voor het eerst in tijden Take You Home weer eens live. De punktroubadour speelde het nummer lange tijd niet omdat het meisje over wie het nummer gaat hem dumpte. ‘Maar nu heb ik het gevoel dat ik gewonnen heb’, aldus een lachende Turner. Overigens is de 32-jarige zanger wel eens beter bij stem geweest dan vanavond. Gelukkig voor hem zitten de teksten er bij het publiek goed in.

Het beste en slechtste moment van dit concert liggen vanavond direct na elkaar. Turner doet voor de miljoenste keer een Nederlandse versie van Eulogy. Dat weten we nu wel Frank! Niet meer doen. Meteen daarna krijgt hij de complete zaal stil met een prachtige akoestische uitvoering van I Am Disappeared. Op momenten draagt hij de tekst meer voor dan dat ie zingt, maar juist dat werkt geweldig goed. Zo gebeurt er toch nog iets speciaals vanavond. Daarna is het weer business as usual. Wessex Boy, I Knew Prufrock Before He Got Famous (blijft toch z’n mooiste nummer), Long Live The Queen, we kunnen de nummers en de uitvoering ervan ondertussen dromen.

Ook in de toegift eigenlijk geen verrassing. Ondanks dat Turner een jaar geleden aankondigde wel genoeg te hebben van The Ballad Of Me And My Friends wordt deze ultieme meezinger gewoon weer van stal gehaald. Met I Still Believe en Four Simple Words komt er een einde aan een concert waar de complete zaal toch gewoon weer van genoten heeft. En daar gaat het uiteindelijk gewoon om. Maar nu mag je wel even en jaartje wegblijven Mr. Turner.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 19 februari 2014, Melkweg, Amsterdam