Zou het een perfect gepland special effect zijn, die plas rode wijn bij de ingang van de Ronda-zaal? Het past wel bij de sfeer van vanavond, die al meteen heerlijk dramatisch en broeierig start. Warhaus, de band van Maarten Devoldere, is in Utrecht om zijn derde plaat voor te stellen: Ha Ha Heartbreak. Een plaat die, zoals de titel al zegt, voortkwam uit een gebroken hart, geschreven in drie weken in een hotel in Palermo. Je kunt je voorstellen hoeveel rode wijn er vloeide tijdens het maken van het album.
Fotografie Bram Rietveld
Ook in de zaal zelf is het de kleur rood die domineert: in de felrode belichting en het – ja ja – wijnrode bloesje van Devoldere als hij het podium opkomt. De kleur van zowel woede als passie; twee emoties die Warhaus tot in perfectie beheerst. Na een rustig begin met het zwoele Desire en When I Am With You volgt bijvoorbeeld Control, zo sterk en intens gespeeld dat de rillingen over je rug lopen. ‘How do we come to terms with our heart?’ gromt Devoldere op het einde, alsof hij direct tot zijn ex-geliefde spreekt.
Om ook maar meteen een misverstand uit de wereld te helpen: Ha Ha Heartbreak gaat níét over Devolderes ex-vriendin Sylvie Kreusch, die tot 2018 deel uitmaakte van Warhaus. Over wie het album dan wél gaat, laat hij graag in het midden. De set blijkt hoe dan ook een perfecte soundtrack te zijn om je relatie te beëindigen. Met een grijnsje op zijn gezicht vertelt Devoldere over een koppeltje tijdens een concert in Portugal, dat Ha Ha Heartbreak wel héél letterlijk nam en tijdens het concert hun relatie verbrak. ‘Als er nog meer koppels uit elkaar willen gaan, dit is jullie kans!’
Devoldere toont zich als een volksmenner van de hoogste klasse: hij beweegt over het podium met een nonchalance en tegelijkertijd ook een duister randje waar Alex Turner nog wat van zou kunnen leren. Zijn berekende handgebaren en blikken in de zaal, die recht door je ziel lijken te snijden, doen de rest. Het publiek, grotendeels twintigers en dertigers, swingt trouwens al vanaf het eerste nummer mee en beloont elke song met een groot, enthousiast applaus en gejoel. En als Devoldere iets wil, gebeurt het ook: tijdens Mad World wordt hij net zo’n mad dirigent, die de zaal met gemak tien keer de la la la’s laat zingen.
Maar zelfs een groot charmeur als Devoldere heeft een klein hartje. Warhaus is sinds 2016 en drie albums verder uitgegroeid tot zoveel meer dan ‘slechts’ een zijproject van Balthazar, iets dat ook Devoldere lijkt te verbazen. ‘Ik dacht niet dat we Utrecht uit gingen verkopen, dit is fantastisch,’ zegt hij bijvoorbeeld tijdens een rustiger stuk in de set. Waar de andere nummers imponeren door het muzikale geweld van de band, worden de emotionele liedjes Fall In Love With Me en Best I Ever Had klein en bijna akoestisch gespeeld. En wanneer het publiek spontaan een couplet van Love’s a Stranger meezingt, lijkt Devoldere ook oprecht geëmotioneerd.
Maar wie Warhaus kent weet: na hartstocht is de dreiging nooit ver weg. In de outro van Time Bomb komt Devolderes rokerige stem volledig tot zijn recht: ‘How could you, baby?’ sneert hij in de zaal. En natuurlijk mag de band niet vergeten worden. Devoldere zet ze tijdens het concert meermaals in de schijnwerpers: een keer door in het publiek te springen en de band zonder hem verder te laten gaan, een andere keer door letterlijk een lamp van het podium op ze te schijnen.
Vooral Tijs Delbeke op toetsen, viool én trombone maakt indruk. En ook Jasper Maekelberg (tevens de producer van Ha Ha Heartbreak) op gitaar, die wild maar gecontroleerd speelt. Devoldere doet zelf ook een aantal liedjes mee op trompet, waardoor de set live echt tot leven komt. En zo komen al zijn liedjes, vol hartzeer en hartstocht, hier sowieso nóg beter tot hun recht dan op plaat, swingend en croonend met een glas rode wijn in je hand.
Gezien: 3 mei 2023 in TivoliVredenburg, Utrecht
