Iedereen kent natuurlijk Michael Kiwanuka's megahit Home Again. En daar ligt nou net het probleem. Het merendeel van een strak uitverkocht Tivoli lijkt te wachten op dit nummer en gebruikt de rest van het concert om de afgelopen week door te nemen. Ontzettend jammer want diegenen die wel . . .

Michael Kiwanuka is een 24-jarige, schuchtere jongen. Als hij bij opkomst de zaal inkijkt lijkt de twijfel toe te slaan. Gelukkig herpakt hij zichzelf snel. Met zijn vijf bandleden speelt hij een enorm interessante en gevarieerde set. Zo komen de nummers van zijn album Home Again voorbij, maar ook nieuwe liedjes en een heuse Jimi Hendrix-cover. Zijn set en zijn uitvoering getuigen van lef; niet bang zijn voor het onbeschofte publiek en altijd beleefd blijven, als een echte Brit.

Kiwanuka geeft het publiek genoeg reden tot een jubelstemming. Hij ziet ze graag dansen, zingt bij hits zoals Home Again en I’m Getting Ready bewust zachter in de hoop dat er meegezongen wordt en speelt met het tempo om zo toch de heupen los te krijgen. Daarnaast is de zanger ook nog eens fantastisch bij stem en haalt hij alle noten van zijn cd. Zijn bandleden zijn ook niet de minste: op onder meer een hammondorgel en trommels zorgen zij ervoor dat binnen de zon lijkt te stralen. Ze dienen altijd ter ondersteuning van Kiwanuka’s stem maar op zijn tijd kan een samba-achtige trommelsolo geen kwaad.

Ondanks de vele Jimi Hendrix fans in de zaal durft Kiwanuka het aan om May This Be Love te coveren. Als bedankje voor de persoon die hem inspireerde om door te gaan met muziek maken. Met zijn unieke stemgeluid maakt Kiwanuka er een heel ander nummer van; samen met de percussie-trommels wordt het een dromerig geheel met een bombastisch einde. Nog steeds geen psychedelische rock, maar dat maakt niet uit. Het past volledig in Kiwanuka’s straatje en laat zien dat hij geen eendagsvlieg is. De nieuwe nummers wijzen hier ook op. In tegenstelling tot nummers van het eerste album kennen ze langere muzikale stukken waarbij er meer geëxperimenteerd wordt met hardere gitaren en drums.

Michael Kiwanuka heeft zijn zaakjes op orde, weet wat hij wil en speelt een ijzersterke en gevarieerde set. Hij laat zich niet van de wijs brengen door het voortdurende gepraat en maakt ons nieuwsgierig naar zijn volgende album. De enige smet op dit optreden is het publiek dat de toegift eigenlijk niet verdient.

Door Liske Steenbergen / Fotografie: Dimitri Hakke (gemaakt bij een eerder concert)

Gezien: 23 november 2012, Tivoli, Utrecht