Zonnebril op. Net niet helemaal glad geschoren. Een beetje wankel op de voeten en nog wat wankeler in het praten. Yard Act frontman James Smith is op het podium niet te onderscheiden van de gemiddelde jongen die je in de Arctic Monkeys-moshpit(s) kon tegenkomen. Al schrijven die vast niet zulke grappige teksten. Hij ziet eruit alsof hij stevig heeft doorgehaald gisteren, en de nacht daarvoor misschien ook. Dat gaat ook op voor de rest van de band, alleen gitarist Sam Shjipstone doet het zonder zonnebril. Het resultaat is niet de meest energieke show die Yard Act ooit heeft gegeven, maar wel gewoon een hele leuke.
Fotografie Arend Jan Hermsen
Veel bands van de golf aan Britse en Ierse postpunkbands presenteren zich namelijk alsof ze het volk vertegenwoordigen, maar hoeveel daarvan staan net zo brak op het podium op Lowlands als het gros van het publiek? Precies. De India is goed volgelopen voor deze volksvertegenwoordigers. Vanaf openingsnummer Dead Horse zingt een select groepje fans voorzichtig de lyrics mee en naarmate het optreden vordert, komen er steeds meer mensen in beweging.
Van alle gelijksoortige bands uit het Verenigd Koninkrijk, is Yard Act sowieso de meest dansbare. Soms staan de heren even stevig te raggen, zoals in (Can I Get A) Witness?, maar over het algemeen pakt het vijftal het allemaal vrij laconiek aan. Talking Heads is nooit ver weg. En als Smith even het heilige vuur voelt, ratelt hij zijn praatzang er zo snel en ritmisch uit dat hij lijkt te rappen. Vanavond slaat hij daar soms een klein beetje in door. Over de oorzaak zullen we niet speculeren, maar waar hij in de praatjes tussendoor soms een beetje over zijn woorden struikelt, raast Smith tijdens het zingen soms iets te hard door.
Hij werkt een van de coupletten van The Overload zó snel af dat hij uitsmijter ‘I’m actually very fucking nice!’ al een keer of vier geschreeuwd heeft voordat de rest van de band klaar is voor het refrein. Het publiek raakt er alleen maar enthousiaster van. Het helpt natuurlijk dat Yard Act door het zeer geslaagde debuutalbum The Overload al een uitstekende festivalset heeft kunnen opbouwen. Het geheel kakt nooit in, ook niet als de band wat gas terugneemt. Daarvoor zijn de teksten altijd te goed en gebeurt er muzikaal te veel. Zo mag gitarist Sam Shjipstone aan het einde van Land of the Blind even lekker soleren, wat het op plaat zo slaperige nummer meteen beter maakt.
Als Smith al een minuut of twintig te vroeg aangeeft dat zijn tijd er bijna op zit, voelt dat even als een domper, maar gelukkig heeft de band het beste voor het laatst bewaard. The Trapper’s Pelts, van debuut-EP Dark Days, krijgt een heerlijk dansbare uitvoering, waarna Smith – na een droogkomisch spoken word intermezzo – aangeeft dat het publiek nu nog 45 seconden heeft om compleet los te gaan. Daar geeft men gehoor aan, want het gevolg is de leukste (en kortste) moshpit van het weekend. Een toepasselijk chaotisch einde aan een erg leuke show.
Gezien: Lowlands 2022, zondag 18.00 uur in de India. Lees hier al onze recensies.
