Lieve mensen, we zijn lekker onderweg.
Je wil dEUS, maar je krijgt Måneskin.
Je wil rust en vrede en je hebt oorlog.
Op Eurosonic nog maar negen Britse acts.
Joost brengt Fryslân in Groningen. In het hoge noorden best wel een dingetje.
Dua en papa Lipa promoten op Eurosonic hun festival in Kosovo.
Groningen promoot zichzelf op Eurosonic als beoogde waterstofhoofdstad van Europa.
Natuurlijk zijn Vietnam en Noord-Ierland pijlers van onze muziekcultuur, maar on top of Black Lives Matter, klimaat en genderproblematiek wordt Oekraïne, zo’n oorlog in de eigen achtertuin, wel wat veel om mee te dealen.
Gladde Paling in het blikveld.
Straks braaf Wish You Were Here meezingen bij Rusland-vriend Roger Waters.
Praten over fair pay voor muzikanten met de vakbond, een aangewaaide staatssecretaris en belangenorganisaties, maar zonder hen die in de business écht over het grotere popgeld gaan: Mojo en de grote platenmaatschappijen.
Je wil dat Eefje, Froukje of S10 ’m wint, maar hij gaat naar Goldband.
Je wil je muziek per se sexy en edgy, maar je krijgt een gedragscode.
Muziek die de grens opzoekt en tot het gaatje gaat, zo passé.
Wie wil er nou geen safe workspace?
In de bios zit je te bulderen om kotsende oude miljonairs in Triangle Of Sadness, maar van de zomer loop je dronken en/of stoned te waggelen in de uitbundige festivaldriehoek voor jong, welgesteld en hoogopgeleid: Lowlands/Best Kept Secret/Down The Rabbit Hole.
Je bent begaan met de Derde Wereld (welvaartsongelijkheid!), maar artiesten uit Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië komen alleen op je radar als Le Guess Who? ze op het programma zet. Uit Latijns-Amerika is het je sowieso te ordi.
Schande, zo’n coke snuivende Hagenees op het podium – normale muzikanten doen dat in de kleedkamer of gewoon op de wc. Openlijk drugsgebruik in de Nederpop, het lijken wel de dagen van Herman Brood.
Je wil je festival duurzaam, maar zonder goed parkeerterrein en grote namen die van over de hele wereld worden ingevlogen (ze komen niet roeien) wordt het niks.
Op de fiets naar een festival, geen bezoeker die erover piekert. Laat staan te voet.
Zolang er niet goed gegeten en gezopen en (consensual) gevoosd kan worden, vindt de consument er geen bal aan.
Een duurzaam festival is als een slecht lopende zin waarin Luilekkerland plaats moet maken voor afzien. Misschien het verdienmodel eens ter discussie stellen?
Je bent ook voor minder vliegen, gelukkig heb je rond je 20ste al Down Under en in Azië gebackpackt.
Het wordt er met de paplepel ingepompt: zonder een weekje knallen op Ibiza is geen eindexamen compleet.
We zijn net koeien. Hoe past al ons gepies en gepoep op festivals in het mestbeleid van minister Adema?
‘Residentiëring’ van het tourcircus toejuichen (acts spelen dagen aaneen op dezelfde locatie, minder verplaatsing, duurzamer), maar wel moedeloos naar de ‘looiige’ concertagenda voor het komende jaar staren.
Altijd haarscherp de splinters in de huid van de anderen, maar nooit de balk in je eigen oog.
We kunnen inderdaad best wel wat Goldband gebruiken om alle ongerijmdheden en tegenstrijdigheden weg en glad te stucen.
