Ten opzichte van de vorige show pakt de podiumaankleding een stuk minder groots uit. Geen bewegende omgekeerde kruizen en ook geen videoprojecties. Links en rechts van het witte drumstel staan twee bescheiden rijen met Marshall-speakers. De achterwand is versierd met een gigantische uitvergroting van het artwork van het twee jaar geleden verschenen album Repentless. Het optreden opent met het intro van die plaat (Delusions Of Saviour), gevolgd door een zinderende versie van de titelsong. De heren ogen gretig, vooral gitarist Gary Holt (Exodus). Hij beent het podium over en beweegt volop. Collega Kerry King werkt zich juist stug headbangend door het nummer, terwijl van Paul Bostaph slechts af en toe een drumstok en een pluk haar boven zijn kit uitkomen.

Zanger/bassist Tom Araya valt niet alleen op door zijn grote bos donkere krullen en zijn grijze baard, maar ook door zijn lange, wijde leren broek. Dat kledingstuk lijkt wat ongepast bij de heersende weersomstandigheden. De binnentemperatuur kan zich met name in het voorste deel van de zaal prima meten met de hittegolf van buiten. Achterin en op het balkon is het beter toeven. Daar doet de luchtcirculatie zijn werk. Toch oogt de frontman niet oververhit. Wel laat hij het zingen opvallend vaak over aan het publiek, terwijl hij glimlachend toekijkt. Dat gebeurt tijdens tekstregel ‘We’re killing ourselves a little more everyday’ (Repentless), maar even later ook tijdens Disciple (‘God hates us all’) en Mandatory Suicide.

De nagenoeg uitverkochte zaal is constant in beweging en krijgt geen moment rust. Slayer speelt zijn songs strak achter elkaar door. Pas na Hallowed Point neemt Araya kort het woord. Hij bedankt de aanwezigen voor hun komst. De fans reageren daarop met het herhaaldelijk scanderen van de bandnaam. Wanneer de zanger daarna vraagt of iedereen klaar is voor een vervolg en met een lange uithaal songtitel War Ensemble inzet, slaat de vlam even echt in de pan. De refreinwoorden worden meegeschreeuwd en de voorste rijen vormen een kolkende massa van bezwete lichamen.

Zo bescheiden als de podiumaankleding, zo is ook de lichtshow. Per nummer geldt één basiskleur, met de focus op groen, blauw en rood. Die laatste kleur wordt bijvoorbeeld ingezet tijdens Postmortem, maar niet voordat de groep eerst twee nummers van de nieuwste plaat speelt: When The Stillness Comes en You Against You. Juist tijdens die tracks zakt de set een beetje in. Het publiek reageert lauwtjes. En dat terwijl de band ontzettend strak speelt, het geluid uitstekend in balans is en het spel nagenoeg foutloos. Alleen Araya klinkt soms wat hees. Dat valt vooral op tijdens het melodieuze refrein van publieksfavoriet Dead Skin Mask.

Als er even later weer twee nieuwe songs klinken, verslapt de aandacht opnieuw. Zodra daarna de achtergrondafbeelding wijzigt in een groot Slayer-logo, met links en rechts beeltenissen van omgekeerde kruizen, keert het tij. Toch maakt de band ook tijdens met enthousiasme ontvangen hits als Seasons In The Abyss, South Of Heaven en Raining Blood – inclusief uitgerekt intro – een wat plichtmatige indruk. Dat kan komen door de tropische temperaturen, of juist omdat het Europese deel van de Repentless-tour op zijn einde loopt. Het lijkt de zaal nauwelijks te deren, zeker als na Chemical Warfare ook nog eens Angel Of Death ten gehore wordt gebracht. Met dat iconische thrashmetalnummer besluit Slayer zijn optreden, na anderhalf uur strak doorbeuken. Het dankwoord is als de show; bescheiden, zonder opsmuk en to the point.

Fotografie: Jostijn Ligtvoet

Gezien: 21 juni 2017, 013, Tilburg