Op voorganger Ten Stones ging dat voor het eerst ten koste van de gebruikelijke magie, zoals ook de concerten van de groep tegenwoordig eerder op ons incasseringsvermogen lijken te mikken dan op – en vergeef me de knipoog naar de Joy Division-cover die ze vaak spelen – heart and soul. Op The Threshingfloor zijn de stormen gelukkig enigszins gaan liggen, al blijft eerwaarde Edwards met zijn diepspirituele inborst en bloedstollende stemgeluid natuurlijk een man die je bij vlagen de oudtestamentische stuipen op het lijf jaagt. Zeker zodra hij, zoals in het titelnummer, ineens in tongen begint te spreken. Of tijdens instrumentale passages een woeste indianendans lijkt uit te voeren, inclusief onbestemde bijgeluiden. Toch zijn het uiteindelijk de warme, troostrijke songs op The Threshingfloor die de toon zetten (His Rest en Singing Grass zijn de mooiste), waarna Edwards de cirkel nog even rond maakt door opnieuw zijn Joy Division-fascinatie de ruimte te geven en New Orders Truth een zinderende gospelbehandeling te geven. ERIK VAN DEN BERG