Met de kennis van het voorafgaande lijkt het zelfs of hier en daar een lichte vermoeidheid optreedt, maar stug doorluisteren leert dat dat maar schijn is. The Glowing Man is een waardige opvolger: opnieuw een dubbelaar, opnieuw nummers van 12, 21, 25, 29 minuten. En je kunt wel denken dat je ’t nu wel gehoord hebt, maar bij het eerste het beste crescendo in opener Cloud Of Forgetting hebben ze me weer. En een kleine twee uur later kun je me dan bij elkaar vegen. Monotonie klinkt nu eenmaal zelden zo dwingend als bij Swans. Gas terug, loeihard vooruit, Gira’s dreinende bariton, een verlichting brengende meisjesstem, een dringende cello (Okkyung Lee), een tekst die ooit al door toenmalige oefenruimtegenoot Sonic Youth is benut (The World Looks Red) – je valt van de ene intense ervaring in de andere. En uiteindelijk is er een welluidend slotakkoord, een zucht van verlichting: Finally, Peace. Dit is me een trip geweest. Toch benieuwd waar Gira nog mee komt.