Net op tijd voor John Coffey. Geen festival in Nederland was dit jaar veilig voor de vijf Utrechters die vandaag vooral hun hardere werk spelen. Ook al speelden ze dit jaar al meer dan honderd shows, met de overtuiging zit het nog steeds wel goed. Omdat er van te voren, geheel in de traditie van de Amerikaanse versie van de tour, geen tijdschema bekend was gemaakt is het al stampvol voor de North Stage. Het publiek heeft er zin in, er wordt hartstochtelijk meegezongen, zanger David Achter de Molen klimt (natuurlijk) op een skateramp en als afsluiter Romans wordt ingezet kunnen we concluderen dat John Coffey ook Eindhoven met gemak heeft ingepakt.

Dat kan niet gezegd worden van Chiodos (rommelig) en The Maine (saai). Gelukkig is het al vroeg op de dag tijd voor Billy Talent om het vuurtje aan te wakkeren. De Canadezen zijn de afgelopen jaren uitgegroeid tot een voortreffelijke liveband. In een bomvolle North Stage bevestigt het vijftal die reputatie. Zonder echt te excelleren overigens. Het geldt eigenlijk voor bijna alles band die we vandaag zien: ze spelen hun set, doen dat goed, maar de echte wow-factor ontbreekt in die zin dat we ze allemaal al eens beter zagen. Het heeft zeker ook te maken met het niet al te beste geluid in de oude fabriekshal. Het dolenthousiaste publiek zal het overigens een worst wezen, hier staan veel kids die de dag van hun leven hebben. En daar draait het uiteindelijk om natuurlijk.

Want het is uitermate gezellig in het Klokgebouw. Er is een grote hal waar de optredende bands hun merchandise verkopen en waar eten te krijgen is. Gevolg: alle gekochte shirts ruiken naar frituur. Bekende skaters en BMX’ers vliegen over de ramps, sponsor Vans deelt wafels uit en de meeste bandleden lopen zomaar los rond. Wie er aan twijfelde of het hardere genre nog wel leefde in Nederland, wordt vandaag met de neus op de feiten gedrukt. Meer dan 5.000 bezoekers die samen voor een bijzondere sfeer zorgen.

Verwarring alom: Enter Shikari kondigde eerder vandaag aan niet te zullen optreden. Het kind van een van de gitaristen is ziek en hij gaat terug naar huis. De andere leden zullen als pleister op de wonden een dj-set geven. Maar dan ineens het nieuws: de band kan toch optreden. Er is van plek geruild met Yellowcard. Levert het een memorabel optreden op? Niet echt, maar Enter Shikari verzaakt eigenlijk nooit. Net als de rest van de line-up hebben de Britten wel last van het op momenten abominabele geluid in het Klokgebouw. De muziek van Enter Shikari is een welkome afwisseling tussen al het metalcoregeweld, maar er lijken niet heel veel mensen speciaal voor de band te zijn gekomen. Terwijl zanger Rou Reynolds de boel op probeert te zwepen en zijn collega’s zich in het zweet werken is er alleen vlak voor het podium een echt feestje aan de gang. Een solide optreden.

Yellowcard speelt op safe vandaag, met een korte set vol poppunkhits. Vreemd overigens, dat je als band met acht (!) studioalbums niet eens 45 minuten kunt vullen. In de krappe 40 minuten dan de vijf wel op het podium staan hebben we evengoed de meeste knallers wel gehoord: Way Away, Awakening en natuurlijk het onvermijdelijke Ocean Avenue. Deze show voelde aan als een tussendoortje, zonde, want een dag eerder tijdens de Duitse editie van de Warped Tour speelde de band wel een volledige set. Extra zonde: samen met The Wonder Years is Yellowcard eigenlijk de enige poppunkband van de dag. Zoals gezegd: vooral veel metalcore op deze editie van de Vans Warped Tour. We Came As Romans (op Lowlands stukken beter dan vandaag), Like Moths To Flames, Memphis May Fire, het zijn allemaal bands die weinig origineels aan het genre toevoegen, maar waarvoor de podia in het Klokgebouw wel vollopen. Ik voel een generatiekloofje, want mij doet het allemaal erg weinig.

Afsluiter Parkway Drive is een metalcoreband die er wel toe doet. Maar terwijl zij met confetti en rookmachines het grootste podium afsluiten, staan wij vooraan bij The Wonder Years. Zij maakten namelijk de beste plaat van het jaar (The Greatest Generation) en staan pas voor de tweede keer in ons land. Ook hier geldt: het geluid wil niet echt meewerken, maar de inzet van de poppunkers, en dan met name die van zanger Dan ‘Soupy’ Campbell, maakt veel goed. Goed om te zien dat de band ook in Nederland aan populariteit wint trouwens, want al bij opener Washington Square Park – toch al van twee albums geleden – wordt er meegezongen. Dat halverwege het optreden het brandalarm ineens afgaat en de lichten aanfloepen, vergroot de feestvreugde eigenlijk alleen maar. Yellowcard-violist Sean Mackin doet een stagedive, Campbell zelf lijkt in zijn aankondigen bijna in huilen uit te barsten en de live-uitvoering van het beste nummer van 2013 (de VPRO kan wel stoppen met die Song van het Jaar-verkiezing, dit is ’em namelijk) Passing Through A Screen Door zorgt voor kippenvel. Een beter einde had deze dag niet kunnen hebben. Volgend jaar weer?

Fotografie: Set Vexy Photography

Gezien: 10 november 2013, Klokgebouw, Eindhoven