Met die glorieuze terugkeer viel het uiteindelijk wel mee. Althans, wij hebben in ieder geval nooit meer de behoefte gehad om die vrij slappe pastiche op het debuut naderhand nog eens op te zetten. Maar genoeg gezeurd, want die plaat heeft er wel voor gezorgd dat de Wolfmother-machine live weer op volle toeren draait. Een goed gevuld Paard van Troje komt er vanavond achter of de band de vorm van de goed ontvangen recente shows op onder andere Lowlands weet vast te houden.

Aanvankelijk staat de ganse zaal nog te deinen op Mr. Blue Sky van ELO, maar zodra Stockdale opkomt en triomfantelijk een vuist in de lucht steekt, slaat de sfeer om. De duivelshoorntjes vliegen de lucht in en het publiek headbangt er lustig op los bij het titelnummer van de meest recente plaat. Bij het daaropvolgende New Moon Rising gaan de remmen echter pas écht los. Er ontstaat een flinke pit, die nog verbleekt bij wat er in de zaal loskomt zodra Stockdale en consorten niet één, niet twee, maar drie nummers van het debuut het publiek in slingeren. Woman, White Unicorn en Apple Tree hebben stuk voor stuk de tand des tijds uitstekend doorstaan en transformeren de vloer in een waar slagveld. Het begint er dan ook langzaam maar zeker op te lijken dat het refrein van de opener – ‘We will be victorious!’ – een self fulfilling prophecy is.

Wolfmother is door de jaren heen berucht geworden door de vele personeelswisselingen. Met bassist Ian Peres (die al sinds 2009 bij de band hoort) en drummer Alex Carapetis (een nieuwe aanwinst) lijkt Stockdale echter eindelijk een opstelling gevonden te hebben waar hij tevreden mee is. Oké, iedereen die zich bij Guns N’ Roses in het Goffertpark ergerde aan een gebrek aan chemie tussen de bandleden zou ook vanavond bij Wolfmother zijn lol op hebben gekund: de drie heren staan strikt in hun eigen podiumhoekje en kijken elkaar geen enkele keer aan. Maar individueel spat het speelplezier er tenminste af. Vooral Stockdale is vanavond in een opvallend goede bui. Dat werpt zijn vruchten af, want hij en zijn band klinken dermate strak dat zelfs matige nieuwe nummers als Gypsy Caravan en Happy Face voor een bescheiden feestje zorgen.

Een zin als deze zal de band waarschijnlijk tot het einde der tijden achtervolgen, maar dat Wolfmother vanavond inderdaad victorious is, heeft de band uiteindelijk toch te danken aan het debuut. Alleen The Love That You Give, zonder twijfel het beste nieuwe nummer dat vanavond op de setlist prijkt, komt enigszins in de buurt van oudjes als het heerlijk voortrazende Colossal. De rest van het nieuwe werk – evenals How Many Times¸ de enige track van de geflopte derde plaat New Crown – voelt vooral aan als opvulling. Daar kunnen we over klagen, maar stiekem is het best fijn om bij een concert als dit een mogelijkheid te hebben om weer op adem te komen tussen alle grote knallers door. Dat die ‘adempauzes’ dan ook nog eens uitstekend worden uitgevoerd is alleen maar mooi meegenomen.

Uiteindelijk begint de vlammende start van de show zich toch enigszins te wreken; de band lijkt zijn kruit te vroeg verschoten te hebben. Ongeveer halverwege kakt het geheel namelijk wat in en worden we er door het weinig spectaculaire Pyramid aan herinnerd dat ook het debuut niet perfect is. Gelukkig maakt het overdonderende slot een hoop goed. Dimension en Joker And The Thief zijn natuurlijk twee vrij voorspelbare uitsmijters, maar de impact is er niet minder om. Vooral bij die laatste breekt de gekte goed los. Crowdsurfers en stagedivers zijn niet meer te houden – eentje krijgt het zelfs voor elkaar om Stockdale een kus op zijn wang te geven – en in de pit botsen meer zweterige lichamen tegen elkaar aan dan in een bepaald soort film in een bepaald soort genre. Als we vervolgens uitgeput maar voldaan de zaal verlaten, komen we tot de conclusie dat hoewel Wolfmother op plaat al lang over zijn hoogtepunt heen is, daar op het podium voorlopig nog geen sprake van is.

Fotografie: Paul Barendregt

Gezien: 13 juli, Paard van Troje, Den Haag