‘Weet wat je kan verwachten, omdat je niet precies weet wat je kan verwachten’, schrijft Motel Mozaïque op haar site. Na twintig jaar denk je het Rotterdamse stadsfestival wel te kennen, maar niets is minder waar. Deze editie bracht ons wederom op bijzondere plekken voor verrassende optredens, waarbij de ene act meer indruk maakte dan de andere.

Openingsfoto Melanie Marsman

Een dag op MOMO begint langzaam. Kleine optredens, yogasessies en praatjes van interessante mensen stoomt de vroege festivalvogel klaar voor een dag vol verassingen en op en neer lopen. Tienduizend stappen haal je met gemak als je de verschillende locaties wil bezoeken. Vooral voor non-Rotterdammers is Google Maps je beste vriend tijdens MOMO, want echt een duidelijke routekaart krijg je niet.

Foto Kamiel Scholten

Na een tijdje ontdek je de mooiste locaties, zoals de Arminiuskerk aan de Westersingel. Daar geeft Meskerem Mees vrijdagavond een intiem concert. Samen met een cellist zingt de Vlaamse rijzende ster met een fragiele stem in een lief Brussels accent. We krijgen ook een stukje poëzie te horen, zonder muziek. Alleen een prachtige stem die het kleine kerkje vult. Het publiek staart in trance naar de kleine vrouw, die eerder dit jaar haar folky debuutalbum Julius uitbracht. Prachtig hoe ze de ruimte vult met rust en warmte.

Foto Melanie Marsman

Eenmaal teruggewandeld naar het Schouwburgplein, loop je de kans dat er een vrolijke stoner tegen je aanbotst, of dat je per ongeluk in een yogasessie belandt. De sfeer is enorm relaxed. Je kan lekker zitten in de zon en een pita met ‘falafval’ halen. Op het Schouwburgplein is de hele dag door wel iets te doen, maar de echte actie is verspreid over de stad. Tussen de optredens door kun je naar de verschillende kunstexposities gaan kijken, bijvoorbeeld Pixels Of Lost Time And Space, een videoinstallatie van een futuristisch Rotterdam. Ook de expositie Smudged Soil is erg interessant, waarin straatafval omgetoverd wordt tot kunst.

Foto Niek Hage

De stad gaat om het festival heen gewoon door, maar soms zie je iemand ronddartelen met een MOMO-bandje. Je gaat van bubbel naar bubbel. Artist in residence caroline verzorgt elke dag één van die bubbels. Een bezoeker naast ons noemt de Londense indierockband ‘een sociale werkplaats’, wijzend op het intense schouwspel met luide violen en drums. Met z’n achten staan ze op het podium, waardoor het al gauw vol oogt, aangezien de podia niet van Ziggo Dome-formaat zijn. ‘Live komen deze liedjes waarschijnlijk beter tot hun recht, maar luisterend naar de plaat wordt het geduld op de proef gesteld’, schreven we in onze recensie over caroline’s titelloze album. Dat valt tegen. Veel bezoekers haken na drie liedjes af, op naar de volgende bubbel.

Foto Niek Hage

Een van de andere locaties is poppodium Rotown, waar ‘grotere’ en beloftevolle namen staan. Zo speelt indiesensatie Moa Moa daar een knallende set, met baslijnen die neigen naar Tame Impala en een goede lading Arctic Monkeys-bravoure. De Britten spelen op de zondag hun allereerste show op het Europese vasteland, en ze maken indruk. Buiten ontstaat een rij voor Rotown, een typische stadsfestival-fenomeen dat we ook op MOMO regelmatig zien. De set van veertig minuten is kort maar krachtig; een band om in de gaten te houden. 

Foto Melanie Marsman

Terug in Theater Rotterdam zien we hoe de alom aanwezige Sylvie Kreusch een mystieke performance neerzet. Ze fladdert over het podium tussen de lange, witte doeken die aan het plafond zijn opgehangen. Met haar zwoele stem en de keiharde drums weet ze het publiek compleet te veroveren. Kreusch past mooi in het MOMO-programma, maar opereert toch nét even op een ander level. De Vlaamse lijkt wel een filmster, met haar te grote blazer en nog grotere bril. Ze speelt bijna op elke zomerfestival dit jaar. Dat belooft wat!

Op hetzelfde podium staat later de Brusselse hiphopgroep Stikstof, om ons weer in héél andere bubbel te trekken. Na een intro van keiharde beats en politiesirenes hobbelt het publiek al snel mee. Zwangere Guy en groep zijn dan ook de enigen die een moshpit weten te creëren in het Rotterdamse Theater, een bijzondere prestatie gezien de hoeveelheid kunstacademiestypes die op MOMO rondlopen. Die zie je niet zo snel in een moshpit. 

Foto Niek Hage

Wanneer Finn Ronsdorf het podium van de Arminiuskerk beklimt, is het publiek muisstil. Ronsdorf zelf ook. Met een zwijgende, indringende blik heeft hij het publiek meteen in zijn greep. Na een tijdje begint de singer-songwriter uit Berlijn een soort gospelsong over hoe je niet bent wie je denk dat je bent. Met veel drama en flair vult hij de kerk, om vervolgens achter de piano te gaan zitten en zichzelf te begeleiden. De sfeer is eigenlijk hetzelfde als bij Meskerem Mees; zeer ontspannen. Het publiek geniet van de muziek, en de ietwat vreemde vogel Ronsdorf geniet van ons. 

Zo is Motel Mozaïque toch vooral het domein van kunstzinnige geesten. Misschien wat ontoegankelijk voor de festivalganger met knaldrang, maar een prachtige driedaagse voor wie zich wil onderdompelen in verassende, nieuwe wereldjes, die haast onzichtbaar ontstaan tussen het chaotische stadslevens van Rotterdam. Hoewel je (behalve bij Stikstof) niet staat te stampen in een moshpit, vergt dit festival evenveel energie als een ‘normaal’ festival. Je vliegt van bubbel naar bubbel, ontmoet de meest opmerkelijke mensen en hoort de meest bijzondere muziek. Al twintig edities lang.

Gezien: 21 t/m 23 april 2022 op diverse locatie in Rotterdam.