Het belangrijkste nieuws rondom dit tiende album van Rancid? De oudgedienden hebben de ooit zo kenmerkende ska-invloeden voor een groot deel achterwege gelaten. Tomorrow Never Comes is daarmee een ouderwetse punkplaat geworden. Een echte Rancid-plaat bovendien.

Neem alleen al de titeltrack waarmee ie opent. Tim Armstrong, Lars Fredricksen en Matt Freeman zingen alledrie een moppie, het is snel maar catchy en op het oog simpel, maar stiekem behoorlijk vernuftig. ‘Don’t you tell me about tomorrow / Cause tomorrow will never come.’ Inclusief de oudemannenwijsheden dus. Oude mannen of niet, een razende hardcorepunktrack als Don’t Make Me Do It blijft ongeëvenaard. Minder dan een minuut lang, gas erop en vijf simpele woorden die het hart vormen van de track. Zijn alle zestien nummers even goed? Nee, natuurlijk niet. Zijn de onderwerpen heel erg verrassend? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. ‘You can’t teach loyalty’, zingen de heren in It’s A Road To Righteousness en het klinkt zo bekend dat je je bijna afvraagt of je het niet gewoon al eerder gehoord hebt. Maar dan op een goede manier. Tomorrow Never Comes is compact, gefocust en daarmee beter dan we op basis van de voorgaande albums hadden durven hopen.