Jacqueline maakte me er zondag aan de ontbijttafel op attent dat onze oudste bijna Aidan had geheten. Het was dertien jaar geleden inderdaad een van de namen op de shortlist. Uiteindelijk vonden we het toch wat te cheesy, je zoon naar een van je helden vernoemen. Stel je voor dat je held oud wordt en vreselijke muziek gaat maken. En op z’n vijftigste nog eens in z’n blootje voor de hoes van zijn nieuwe plaat poseert. Spreek het ook maar eens hardop uit met een lelijk Amsterdams accent: Eééijdun. Dat wens je niemand toe, laat staan je eigen kind. (Jari was een van de andere namen, maar daar zijn er al zoveel van in Amsterdam en we waren dan wel net naar Noord verhuisd, zo ingeburgerd waren we nou ook weer niet. Nee, Jari stond alleen op de lijst om alle namen van Jacqueline te kunnen vetoën. Eigenlijk was alleen Jesper serieus in beeld, naar De Vlo, linksbuiten van mijn jeugd). Het werd Colin, ook een mooie Schotse naam.

Aidan is van oorsprong Iers, de traditionele betekenis luidt De Vurige. De naam kreeg in de loop der eeuwen in Schotland nog een tweede betekenis: Ontvlambaar. Zijn ouders hebben het altijd al geweten. In de wieg schreeuwde de kleine Aidan al om liefde.

Vurig is zijn relatie met de vrouwen in zijn liedjes – een spiegel van zijn echte liefdesleven; vurig is ook zijn muzikantenhart. Sinds het begin van deze eeuw stortte hij zich in een lange reeks van band- en soloprojecten en eenmalige samenwerkingen. Hij was betrokken bij ‘Glasgow indiesupergroepen’ The Reindeer Section en The Sick Anchors, zong nummers voor o.a. Mogwai, Frightened Rabbit, Yann Tiersen en RM Hubbert, hield er een tijdje een eigen pubrockband op na (The Best-Ofs), produceerde duistere elektronica als Lucky Pierre (later ingekort tot L. Pierre), liet zich fêteren als dj, droeg zijn poëzie voor tijdens literaire avonden, verkende de Schotse folkroots in een prachtige documentaire, maakte bloedmooie soloplaten onder de naam in zijn paspoort (Aidan John Moffat) en was de laatste jaren vooral succesvol aan de zijde van multi-instrumentalist Bill Wells.

In 2012 ontvingen Bill Wells & Aidan Moffat de award voor Beste Schotse Album van het Jaar voor Everything’s Getting Older. Officiële erkenning voor de man die op zijn zeventiende zonder diploma van school ging, vier jaar in een platenwinkel werkte en toen besloot iets van zijn leven te gaan maken en een bandje begon. Die jongen, die bijna uit zijn geboortestad werd weggejaagd omdat hij Falkirk in een kwaad daglicht zou hebben gesteld met zijn teksten over hoeren, snollen, dronkaards, dopeheads, losers, nietsnutten en de onvermijdelijke mistroostigheid die het leven in een grauw industriestradje in de Schotse provincie nu eenmaal met zich meebrengt, die jongen is sinds Everything’s Getting Older een hele meneer.

Hij is ouder geworden, milder, grijzer ook, hij lijkt soms zelfs wel volwassen te zijn geworden. Een trotse vader van twee kinderen, een zoon en een dochter. Maar hoe grijzer de baard, hoe beter de songs. En ja, ondanks die imposante baard is ie hij nog steeds pas 44. Hij kan nog jaren mee. De metamorfose is compleet wanneer hij in 2014 een kinderboek publiceert gebaseerd op een verhaal dat zijn opa hem altijd vertelde toen hij klein was: The Lavendel Blue Dress, compleet met luisterboek voorgelezen door de man himself, begeleid door Bill Wells.

Achteraf is het altijd makkelijk praten. Achteraf hadden we Colin gerust Aidan kunnen noemen.

PS. Over namen gesproken: Aidans zoon (9) heet Samuel Keppel Batman Moffat, naar de twee grootouders van Aidan en zijn vrouw en, nou ja, naar z’n jeugdheld die kan vliegen dus. Hoe zijn jongere dochter heet weet ik niet. Iets met Princess Leia erin gok ik zo. Arab Strap is, als we dan toch bezig zijn, trouwens vernoemd naar een seksspeeltje (iets met een leren tuigje en een metalen ring die om de penis en ballen gespannen worden, het schijnt lekker te zijn); Lucky Pierre is de middelste in een gay threesome waarbij de mannen op een rijtje staan. Hij die geeft en neemt zeg maar. Later werd de naam ingekort tot L. Pierre. Op Spotify staan zeker nog twee Lucky Pierres: een Franse en een Amerikaanse. Bless them.

Lees ook:
Pt. 1: The First Big Weekend (donderdag 8 juni)
Pt. 2: Girls Of Summer (vrijdag 9 juni)
Pt. 3: New Birds (zaterdag 10 juni)
Pt. 4: Cherubs (zondag 11 juni)
Pt. 5: Fucking Little Bastards (maandag 11 juni)
Pt. 6: Here We Go (dinsdag 12 juni)
Pt. 8: A New Heart (donderdag 14 juni)
Pt. 9: The Parting Song (vrijdag 15 juni)
Pt. 10: Piglet (zaterdag 16 juni)