De markt die geen tijdloze popliedjes meer blieft? Kom zeg. U begrijpt, ook met 4 – opgenomen in dezelfde bezetting als voorganger THX JHN (2006) en uiteraard met Frans Hagenaars in de controlekamer – is weer verdomd weinig mis. Al deed ie er, om onduidelijke redenen, langer over om definitief binnen te komen dan de drie voorgangers. Toch die ‘experimenten’ misschien? Het feit dat drie van de tien songs niet door De Greeuw maar door gitarist Maarten Kooijman (Maria, The Receiving End) en bassist Diets Dijkstra (Over) zijn geschreven en gezongen? En dat die songs onwillekeurig toch wat afwijken van het vertrouwde Johan-stramien? Ik bedoel, The Receiving End heeft een onmiskenbaar R.E.M.-gevoel en Over een streng rockend Queens Of The Stone Age-fundament. Verder bezit het in sixtiespsychedelica gedoopte Alone Again een naar Johan-maatstaven atypisch geluidsbeeld en ontaardt het lange slotstuk Why Don’t We in een grande finale zoals we die bij De Greeuw en zijn mannen niet eerder hoorden. Maar goed, dan hebben we ‘t eerder over vorm dan inhoud. En zolang er ‘slechts’ met dat eerste wordt gestoeid en het tweede op (torenhoog) Johan-peil blijft, is dat moment uit de eerste regel van deze recensie nog ver, ver weg. ERIK VAN DEN BERG