Foxygen is de voorbije twee jaar populairder geworden dan goed voor hen was. Een paar maanden na het debuut volgde al een mentale breakdown en een officieel statement: sorry, we moeten even pauze nemen. Niet veel later vocht Jonathan Rado een publieke ruzie uit met het vriendinnetje (‘Yoko Ono . . .

Het ongevraagde succes hadden ze natuurlijk een beetje zelf opgezocht. We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic (2012)waseen van de slimste, meest aanstekelijke albums van dat jaar. Gelukkig bestaat er zoiets als commerciële zelfmoord. Men kan altijd nog een opvolger maken vol referenties en ideeën waar alleen de maker zélf een boodschap aan heeft. Kijk maar naar MGMT. Sinds Congratulations (2010) leeft die band naar eigen genoegen in de schaduw van hun hitalbum. Foxygen volgt nu hetzelfde pad. ...And Star Power is een zotte dubbelaar geworden. 82 minuten lang sleuren de Californiërs hun luisteraars door een ballenbak van half uitgewerkte ideeën. Tegenover elk hitje (How Can You Really) staat een taai werkstuk. Star Power I-IV bijvoorbeeld: een rockopera met Tommy-achtig ouverture, een rammelende pianokast, kromme groove en uitzinnig ‘Star poweeerrr’-geschreeuw. En dan moet de zware psychedelica van de tweede plaat – subtitel: A Journey Through Hell – nog beginnen. Enfin, wat moet u als luisteraar met twee schijven vol doorgeslagen zelfexpressie? Niets. Geen mens houdt u tegen als u het album voortijdig afzet. Foxygen zelf sowieso niet. Toch heeft het duo iets te pakken hier. Weinig jonge indiebandjes klinken zo hitsig, destructief en fantasierijk. Elk openingsakkoord ontaardt in een kleurrijk avontuur. Star Power noemen ze dat zelf. Het ligt iets genuanceerder, maar volgens de huidige sterrenkoers is dit soepzooitje toch zeker drie fonkelende exemplaren waard. THOMAS SNOEIJS