White Lies is voor bepaalde muziekliefhebbers altijd een love-to-hate-band geweest. Gevalletje slechte timing: debuutalbum To Lose My Life (2009) was het zure boertje na de mosterd na de opgewarmde maaltijd, als je begrijpt wat ik bedoel. En natuurlijk zijn ze ergerniswekkend, die lui die hun Unknown Pleasures-shirts bij de fast-fashionwinkel kopen terwijl ze nooit voorbij Candidate gekomen zijn (te traag, te vals), maar je moet een band niet op zijn fans afrekenen.