Ook op Black Holes And Revelations, de vierde langspeler van het Britse rocktrio, is bovenstaande regel van toepassing, hoewel de onderliggende gedachte iets moet worden aangepast. De megalomane gitaarriffs en permanent woest stuiterende ritmesectie van weleer is namelijk nog verder naar de achtergrond verdrongen – een schifting die al op voorganger Absolution werd ingezet. Daarvoor in de plaats vinden we op Black Holes And Revelations een meer spacey zwaartekracht. Pulserende synthpartijen, sinistere gitaarklanken, veel (zang)effecten en strakke electrobeats geven de plaat een futuristisch, haast science fiction-achtige sfeer mee. Ondertussen blijkt dat Matthew Bellamy als songwriter driftig om zich heen is gaan luisteren: oosterse en mediterrane klanken (City Of Delusion, Hoodoo) worden afgewisseld met potentiële dansvloerhits (Supermassive Black Hole, Starlight), terwijl het gelaagd opgebouwde Knights Of Cydonia met zijn jaren-vijftig-gitaarsound alles in zich heeft om een symfoklassieker te worden. De plaat opent met het imposante Take A Bow, een muzikale wervelwind die je probeert met al zijn kracht de plaat in te slingeren. Laat je gerust meevoeren door dit nummer, want het is de harde landing waard. Muse heeft met Black Holes And Revelations een buitengewoon divers en interessant album afgeleverd, dat geen ogenblik verveelt. Het laat wel een duidelijke koerswijziging richting pop horen, maar is ondertussen stevig, strak, sinister en onvoorspelbaar genoeg om geen oude volgelingen te doen verliezen. WILLEM BEMBOOM