Voor vernieuwing – zowel muzikaal als thematisch – hoef je Blues Funeral niet op te zetten, maar het blijft een genot om Lanegan heerlijk hees The Gravediggers Song, de groovy opener met dwingend basspel, uit zijn keel te horen persen. De zanger die als soloartiest regelmatig wegkwijnde tussen droeve woorden, lege flessen, volle asbakken en andere nog ongezondere zaken, lijkt hier opnieuw net op tijd zijn draai weer gevonden te hebben.Vreemde eenden in de bijt zijn het vrij licht klinkende Gray Goes Black en het opvallende Ode To Sad Disco, met zowaar een dito ritme. Verder gaat het hier weer over droogte, ruzie in de tent, afscheid nemen en wel degelijk de blues en bakken ellende. Bleeding Muddy Water. Soms gekoppeld aan een oase van rust, meestal als een ware poel des verderfs. Mark Lanegan heeft op de hoes opnieuw het woord Band achter zijn naam geplakt. Op de komende Europese tour neemt hij voornamelijk Belgen (leden van Creature With The Atom Brain en multitalent Lyenn op bas) mee als begeleiders. WILLEM JONGENEELEN