Dat zit ‘m voornamelijk in de veel lichtere muzikale aanpak, waarin de toetsen het winnen van de gitaren en Alain Johannes en Aldo Struyf, met wie hij Phantom Radio grotendeels opnam, als brave misdienaars klinken. In The Killing Season gaat dat nog net, omdat de track, de groove en het tempo Lanegan op het lijf geschreven zijn. Dat het nummer dan na amper drie minuten lelijk wordt weggedraaid is een schande. Ook de titels I Am The Wolf, The Wild People, Torn Red Heart en Waltzing In Blue beloven veel, maar maken muzikaal gezien geen seconde de verwachtingen waar. Lanegan mag dan tekstueel ouderwets in vorm zijn en de Bijbel meer dan ooit een inspiratiebron lijken, hij zoekt zijn heil hier in elektronische sfeerdecors. Producer Alain Johannes vergat die songs – met het gedrocht Seventh Day, inclusief lalala-koortje van Lanegan zelf, als absoluut dieptepunt – een fatsoenlijke fundering te verschaffen. Het geheel ontstond al componerend via de app Funk Box op Lanegans telefoon en is bewust synthetisch clean gehouden als eerbetoon aan de new wave die hij in de eighties op zijn radio hoorde. Maar de boel lijkt als een nat kaartenhuis te zijn ingestort, al tijdens de bouw. Of wordt Lanegan echt soft en oud? WILLEM JONGENEELEN