Twee albums van LCD Soundsystem, meer dance stond er niet in onze lijst van 40 Albums van de Jaren ’10 in OOR 12. Zul je altijd zien: op moment van publicatie komt Burial met een dubbel-cd met bijna al zijn tunes van afgelopen tien jaar. Dat is strikt genomen geen ‘echt’ studioalbum, maar wel een verzameling muziek die qua gewicht niet in die lijst had misstaan.
Zeventien tracks, 150 minuten, afkomstig van zeven EP’s op Hyperdub, het label waar in 2006 en 2007 ook zijn albums Burial en Untrue het licht zagen, dertien jaar geleden dus. Dertien jaar waarin Zuid-Londenaar William Emmanuel Bevan geen moment de ambitie heeft gehad om in de spotlights te treden, zelfs niet na de Mercury Prize-nominatie voor Untrue. Bevan bleef liever onzichtbaar. Stilletjes af en toe een EP uitbrengend. Voor zijn trouwe volgers. Of voor zichzelf. Ik ben geneigd te zeggen: voor de mensheid. De eeuwigheid. Zijn tunes van 2011-2019 zijn al die tijd gewoon te streamen geweest, van sommige 12-inches zijn zelfs nog cd-singles geperst, maar bijeengebracht op twee zilveren schijfjes lijken ze alleen maar frisser te klinken en aan zeggingskracht te winnen, alsof de losse episodes opeens één verhaal vertellen, één lange trip vormen, en de betovering en hypnose met de minuut ernstiger vormen aanneemt. Tunes 2011-2019 is als een nachtelijke toer door downtown Londen, een zwerftocht langs lege stations en galmende clubs, in een lichte staat van extase, verdoofd door de dreun en drugs van de dansvloer. Een filmisch decor van rave, garage, IDM, r&b en ambient. (Post)dubstep noemden we dat ten tijde van zijn debuut, maar ieder etiket schiet tekort om dit volstrekt eigen Burial-geluid te duiden. Dit is one of a kind. Burial. De man met een microscopisch oog voor detail en textuur. De man die net zo lang blijft editen tot het perfect onaf en rafelig klinkt, tot de boel knettert, ruist en glitcht en de tot minisymfonieën uitgebouwde tracks ogenschijnlijk voor de zoveelste maal vastlopen, zachtjes wegfaden en weer opnieuw instarten. De man ook die het liefst met wit schildert. Alles leeg houdt. Met State Forest, Beachfires en Subtemple opent hij deze collectie ambientesk, bijna sacraal, daarna dringen verknipte beats zich langzaam op en klinken allengs meer echo’s uit de Britse bass culture door in het donkere schimmenspel, waarin alles koortsachtig gloeit, als in een staat van halfbewustzijn. Tussen de zachtjes zoemende subbassen, spookachtige synths, metalige noise en opgepitchte vocals is straatrumoer zijn voornaamste ‘instrument’. Het samplegebruik is magnifiek. De vocale snippets, talrijk en soulvol, geven Burials toekomstmuziek een warme, melancholische ziel. Zoals in Come Down To Us, een adembenemende torch song, die klinkt alsof verfreiniger het laatste restje glans van de stemmen van Chris Brown en Michael Jackson (en vele anonieme anderen) heeft afgebeten, zo verwrongen dwarrelen de stemmen als schilfers in het rond. Er zit een diep gevoel van nostalgie en verlangen naar een vervlogen tijd, liefde of andere warme herinnering in de producties van Burial. Die, als ze ontploffen, zoals in de meest ritmische tracks Claustro en Loner, ook echt ontploffen. Helemaal hyper zoals we alleen begin jaren negentig hyper waren. Everybody in the place? Let’s go! En dan ontbreken clubtracks Rodent, Pre Dawn en Temple Sleeper nog in deze rollercoaster. Bij mij staat ie sinds kort bovenaan die lijst van de jaren ’10.
