Die ‘kloof’, die men in het westen des lands nog wel eens aanhaalt om verschillen van inzicht te verklaren, bestaat die eigenlijk wel? Niet in de wereld van Daniël Lohues, daar is iedereen gelijk.

Met beide benen stevig in de veengronden van Zuidoost-Drenthe – en het hoofd af en toe ver weg op de eindeloze vlakten van de VS – beschouwt Lohues het leven ook op elfde album Vlier weer in nuchtere boerenlogica en eeuwenoude wijsheden, lokaal van karakter maar universeel van oorsprong. Een blik op de achtertuin – of in de achteruitkijkspiegel – is voor Lohues doorgaans genoeg om de wereld om hem heen te duiden, al is Vlier kennelijk opgebouwd uit wat de nacht hem bracht: dromen liggen aan de basis van de achttien nieuwe songs, ditmaal met subtiele rockband opgenomen in plaats van solo. Na het verstilde Moi is het prettig om Lohues weer in z’n vertrouwde habitat van de rootsrock te horen spelen en zingen, over reizen en thuiskomen, over Caesar (is die ooit eerder in het Drents opgevoerd?) en Cleopatra, over de meisjes van vroeger en de witte wieven van Saksenland, over leven en láten leven. Lohues gaat diep en heeft daar geen kloof voor nodig. Als ie dan toch de deur uit moet: twee keer gasgeven en die A28 ligt alweer achter je. Met het aangenaam hartige Vlier over de boxen gaat ’t net even wat sneller. En wat nog wel het mooist is aan Nederland: je bent ook zo weer thuus.