En waar het wél goed ging, resteerden de contouren van degelijke en krachtige maar nét niet spannende of opwindende gitaarrock. Enfin, Era Vulgaris dus, QOTSA-cd nummer vijf. Geen parade van gastmusici (mascotte Mark Lanegan is uiteraard present en verder mag alleen Strokes-zanger Julian Casablancas meedoen in de single Sick, Sick Sick) en da’s alvast een goed begin. Zanger/gitarist Josh Homme, gitarist Troy Van Leeuwen en drummer Joey Castillo zijn gedrieën namelijk uitstekend in staat om QOTSA-songs mee te geven wat ze nodig hebben (lees: niet veel en bij voorkeur een prettig doordrammende Monsterriff) en het moet gezegd, dat bewijzen ze op Era Vulgaris veelvuldig en voorbeeldig. Het al genoemde Sick, Sick, Sick kan qua gestripte functionaliteit (strak, snel, droog en staccato) zelfs door voor een Helmet-song en ook Turning On The Screw, I’m Designer, Battery Acid en 3’s & 7’s leunen op elastisch repeterende no-nonsense-riffs die de perfecte grondlaag vormen voor – en daarmee hebben we het sterkste punt van deze plaat te pakken – de verrassend catchy zanglijnen van Homme. Waarbij we ‘t hem vergeven dat hij het fraaie Make It Wit Chu onnodig in de recycling gooit, want dat nummer was al te vinden op de laatste Desert Sessions-plaat (uit 2003). Pas aan het slot van Era Vulgaris, na het prachtig ingetogen hoogtepuntje Suture Up Your Future, vergalopperen de heren zich enigszins: River In The Road en Run Pig Run zijn misplaatst drukke en neurotische songs (eerstgenoemde met Sonic Youth-geluidsdesign, de tweede zelfs met carnavaleske breaks), maar gelukkig brengen ook daar de kalme, melodieuze zanglijnen redding én evenwicht. En mogen we eigenlijk wel stellen dat de Queens met Era Vulgaris weer behoorlijk op koers liggen. Nu nog wat meer zweet, vuur en seks (dit alles niet te verwarren met Nick Oliveri) en alles en iedereen kan wel inpakken. ERIK VAN DEN BERG