Alle grammofoonplaten van The Cure, Siouxie & The Banshees en Joy Division heeft hij in zijn grenenhouten kast. Iedere avond poetst hij zijn puntschoenen voor het slapen gaan. Zonder ooglijntje gaat de Deen de deur niet uit. Op zijn vierde album Fixion heeft Anders Trentemøller de transitie van bejubelde Scandinavische technoprins tot koning van de neo-new wave voltooid. Lome plukbassen, slepende gortdroge tomdrums, mistige mineurakkoorden uit analoge machines, alle ingrediënten kloppen. Want Trentemøller weet verdraaid goed wat hij doet. Dat maakt Fixion ondanks de retro-fixatie tot een intrigerend en heel genietbaar album. Zeker voor de generatie die de sombermansmuziekperiode bewust heeft meegemaakt. De liedjes (met een leuke gastrol voor Jehnny Beth van Savages) zijn goed, de verhouding elektronica-gitaren voelt niet geforceerd en de productie is werkelijk fenomenaal. Het wachten is eigenlijk op een zwartwitfotosessie met Anton Corbijn.