De vele gedachten en associaties die gedurende dat proces tot songteksten leidden, kwamen volgens Vernon zelf rechtstreeks uit zijn door eenzaamheid en langdurig isolement geknede onderbewustzijn. Het resultaat, For Emma, Forever Ago, bracht hij aanvankelijk in het najaar van 2007 in eigen beheer uit, maar werd eerder dit jaar alsnog opgepikt door een fatsoenlijk platenlabel en in Vernons thuisland juichend ontvangen. Nu is de cd ook hier officieel uit en kunnen ook wij kennisnemen van de serene en bijna onwereldse pracht van die negen liedjes. Die overigens minder ‘klein’ zijn dan je zou denken, want Vernon voegde hier en daar licht ontregelende elementen toe (percussie, gestapelde stemmen, subtiele blazers), wat soms voor een spookachtige, surrealistische sfeer zorgt. Let bijvoorbeeld eens op de wat abstracte tussenstop die opener Flume na twee minuten maakt, de Gregoriaans aandoende mannenstemmen waarmee Lump Sum opent of de met chaotische percussie en zang aangedikte finale van The Wolves (Act I & II). Vernons stem is er eentje van het soort ‘love it or hate it,’ zeker in de context van deze minimalistische muziek: een soulvolle falset waarmee hij regelmatig gospel-achtige niveaus opzoekt, maar gelukkig ook soms (zoals in Skinny Love, het beste nummer van de plaat) keurig aan de grond blijft. Een ultieme winterplaat bij het krieken van de zomer – het kan raar lopen. Maar laat je er vooral niet door afleiden: de schoonheid van For Emma, Forever Ago ontstijgt alle seizoenen. ERIK VAN DEN BERG