Opnieuw slingert hij tussen pop, ambient en psychedelica. Opener Earthquake klinkt als het tegenovergestelde van wat je op basis van de titel zou kunnen vermoeden. Zo gaat het vaak in de wereld die Deerhunter heet. Wel slaagt Cox er steeds vaker in hele aardige liedjes in elkaar te draaien, hoe minimalistisch en lo-fi die op Halcyon Digest soms ook klinken en hoe maf, afwijkend, vrolijk of donker sommige teksten ook mogen zijn. Muzikaal is de band soms wat van The Jesus & Mary Chain richting Teenage Fanclub of – zoals in de afsluiter – My Morning Jacket opgeschoven. Cox mag dan soms nog wel degelijk licht zweven (Basement Scene, waarin hij worstelt met de dood en de vraag of hij nu wel of niet oud wil worden), een aantal keren is hij ook stukken minder wereldvreemd dan voorheen. Tussenfase? Of gewoon soms wat minder vaak de weg kwijt? WILLEM JONGENEELEN