Het gebruik van producers Paul Epworth en Jacknife Lee – in die volgorde verantwoordelijk voor het eerste en tweede Bloc Party-album – doet vermoeden dat de band op Intimacy een soort gemiddelde zoekt van die platen. Maar nee. Bloc Party zoekt een beetje geforceerd naar nieuwe wegen op Intimacy. Opener Ares en de single Mercury zijn hard, industrieel, elektronisch en heel erg in your face. ‘We dance to the sound of sirens,’ zingt Okereke. Propvolle muziek is het, meer is meer lijkt de gedachte. Zo schiet Bloc Party iets te vaak zijn doel voorbij op Intimacy. Halo en One Month Off zijn botte straight forward-rocksongs, ook niet echt een bevredigende vernieuwing. Nee, laat ze dan liever ouderwets zenuwen als in Trojan Horse. De meest geslaagde songs van Intimacy zijn de rustpunten: Biko, Signs en vooral Zephyrus, een met Timbaland-achtige beats vormgegeven klaagzang die door het Gangster’s Paradise-koor naar een hoogtepunt wordt gezongen. Als het dan toch een andere kant op moet, zet ik mijn geld hierop. Als geheel is Intimacy vooral onevenwichtig en fragmentarisch. Tijd voor die lange vakantie waar Kele naar snakt. JOHN DENEKAMP