Als professioneel recensent wil je altijd zo onbevooroordeeld mogelijk naar een album luisteren. Geen bio’s lezen voor de eerste luisterbeurt dus, gewoon op play drukken. Zonder voorkennis zou ik dit zesde album van Thirty Seconds To Mars omschrijven als een zouteloze pastiche van slappe Sky Radio-pop gemixt met foeilelijke beats, goedkope synths en hemeltergende teksten van een frontman die eigenlijk weinig te vertellen heeft.
Tien korte nummers, radiovriendelijk en makkelijk behapbaar voor de TikTok-generatie. Nummers bovendien waar grappig genoeg weinig gitaar en drums in te horen zijn. Best gek voor een band die alleen bestaat uit een gitarist en drummer. Jared Leto zelf ziet dat – surprise surprise – anders. Dit is volgens de frontman een plaat waarop hij en z’n drummende broer Shannon onbekend terrein verkennen. Een plaat vol optimisme, eenvoud, kwetsbaarheid en feestvreugde. Vriend Jared kan het mooi vertellen, It’s The End Of The World But It’s a Beautiful Day is een plaat van een band die probeert het geluid van populaire acts van nu te kopiëren en er een vreselijk pathetisch kijk-ons-eens-diepzinning-zijn-sausje overheen gooit. Een plaat zonder ook maar één goed liedje. Het is flauw om steeds te zeggen, maar Thirty Seconds To Mars is net zo fake als de filmwereld waarin Jared Leto normaal vertoeft.
