Nogal overbodig? Ja, want zeg nu zelf: waarschijnlijk is het geweldig om een opvoering van Lazarus live bij te wonen, maar wie gaat er thuis voor z’n lol zitten luisteren naar een plaat vol Bowie-songs die worden uitgevoerd door – op de met een aardig Bowie-timbre gezegende Michael C. Hall na – tamelijk onbekende theateracteurs? Juist. Saillant detail is overigens dat het materiaal werd opgenomen op de dag dat de acteurs hoorden dat Bowie was overleden; het gaf hun performance een emotionele boost die maakt dat het album beslist meerwaarde heeft. Maar dus niet zoveel als de apart bijgevoegde ‘nieuwe’ Bowie-songs, waaronder het al bekende titelnummer. De andere drie zijn onderling sterk verschillend: in het warme, stemmige No Plan croont Bowie zich kwetsbaar en bibberig naar de finish, waarbij hij in de tekst opnieuw een voorschot op de dood lijkt te nemen, al moeten we met zulke aannames natuurlijk blijven oppassen: hij schreef dit materiaal voor Lazarus en dus vanuit het perspectief van het hoofdpersonage, de alien Thomas Newton. Killing A Little Time biedt een druk jazzrockachtig kader (met lelijk rockende gitaren), dat Bowie fel en met veel gevoel voor timing te lijf gaat. Slotnummer When I Met You is het hoogtepunt: strak stampend ritme, knap kruisende zanglijnen en een onmiskenbaar Boys Keep Swinging-gevoel. Bowie in topvorm. Een ideaal slotakkoord van een Carrière, zou je bijna zeggen, maar ik vrees dat – net als bij die andere Grote Dode van 2016 – de hoeders van ’s mans vaults daar anders over denken.