Mooi ingetogen en berouwrijk bezingt hij het gedwongen afscheid van zijn vriendin en zijn spijt. Duffhuës heeft op zijn vierde album meer dan ooit de blues. Zowel vocaal als instrumentaal weer een stukje dichter naar Nick Cave opgeschoven, bezingt de emotionele Brabander zijn meest donkere gedachten, vol cynisme, zelfspot, zelfkennis en puur leed. Soms begeleidt hij zich op de akoestische gitaar, meestal bedient hij zich van expressief pianospel en wordt het geheel voorzien van een prachtig pak strijkers. Zijn humor lijkt wat naar de achtergrond verplaatst, zwart blijft echter zijn kleur. Zijn ballades over lovers & murderers verdienen het om net als die van Cave tot in verre buitenlanden omarmd te worden. Omdat Duffhuës ook vooral heel compromisloos zichzelf blijft. Als hij in Bad Man echt boos wordt, begint hij zich met wilde ‘cocksuckers’ hees te overschreeuwen, terwijl hij in het aparte Delhi Belli Blues klinkt als een kruising tussen de kerstman en een lobbes van een hond. Vast één met van die trieste ogen. WILLEM JONGENEELEN