Hung Up en Give It 2 Me sleurden respectievelijk Confessions On A Dance Floor en Hard Candy mee naar de toppen van de albumlijsten. Waren dat eendimensionale dansplaten in korrelig zwartwit, MDNA is bontgekleurd met veel verschillende schakeringen. Voor het eerst in haar carrière lijkt Madonna niet geleid door haar streven baanbrekend te zijn en stoeit ze naar hartelust met haar verleden. In Superstar, B-Day Song en Give Me All Your Luvin’ klinkt ze als de bakvis die ooit Borderline en Like A Virgin zong, Masterpiece is zo’n aanstekelijk wiegeliedje als La Isla Bonita, het psychedelische I’m A Sinner echoot Beautiful Stranger en Love Spent citeert nadrukkelijk Hung Up. Zoals altijd hangt mamma graag de bad girl uit en noemt ze haar album MDNA, naar de drug MDMA, maar dat is allemaal spel. Gang Bang is niet wat je denkt wat het is, maar een boos-op-haar-ex-liedje (‘bang bang, shot my lover in the head’). Die krijgt het wel even voor zijn kiezen, maar echte dooien vallen er niet. ‘Girls they just wanna have some fun’, zingt Madonna in de aanstekelijke opener Girl Gone Wild en dat is de boodschap die ze wil verspreiden, niks meer en niks minder. De helft van de plaat maakte ze met William Orbit, die destijds ook tekende voor de productie van Ray Of Light en Music. Voor de andere helft dook ze de studio in met Martin Solveig – het aanstekelijke Superstar citeert zijn al even vrolijke wereldhit Hello – en Benny Benassi. Drie jongens die voorop lopen in de electropop. Doorlopend horen we samples uit Logic en Ableton, autotuners en lekker zeurende leadsynths. Maar ook aanstekelijke melodielijnen, grappige en soms gedurfde teksten. Echt baanbrekend is Madonna allang niet meer, maar MDNA is een sterk album dat de lat voor de volgende platen van Lady Gaga, Rihanna en Katy Perry erg hoog legt. En reken maar dat ze daar plezier in heeft. JAN VAN DER PLAS