Het werd weer met veel bombarie aangekondigd: de ‘nieuwe’ frontman Papa Emeritus, nu met het achtervoegsel ‘III’. Al twee platen wrijven de fans in de handen en krullen de haters hun tenen. Ghost is de lachende derde. Nog steeds is het een publiek geheim wie achter de maskers zitten. En ondertussen wordt de foto van de Papa met zijn kroost aan de hand, net voor het optreden op Pinkpop, meer bekeken dan een paaszegening van de Paus zelf.

Deze aandacht krijg je natuurlijk niet alleen met een vreemde uitdossing. Want hoewel de denkbeelden van de band misschien niet breed gedragen worden, ligt hun satanische softrock goed in het gehoor. In tegenstelling tot op de breed uitwaaierende voorganger Infestissumam wordt op Meliora vaker teruggegrepen naar de basis van de hardrock. Meer eerlijk gitaargeweld (Mummy Dust), meer voortstuwende bas (het ronkende From The Pinnacle To The Pit) en meer memorabele couplet-refrein-structuren. Maar het blijven de kitscherige uithalen die nog steeds verrassen, zoals in het melodramatische Cirice of crooner He Is. Meliora klinkt als een perfecte samensmelting van Anton LaVey en Joop van den Ende. Ze zouden er niet alleen een Grammy, maar ook een Tony Award voor moeten krijgen.