Bij de meeste succesvolle popartiesten zie je weinig vernieuwing meer wanneer er voldoende fortuin is vergaard om een flink zwembad mee te vullen. Maar Taylor Swift is de gemiddelde popartiest natuurlijk niet. Zoals collega Tom Engelshoven in de OOR van oktober al uitgebreid schetst, is de grootste popvrouw ter wereld al ruim zestien jaar in muzikale beweging. En ze geeft, zo leren we nu, klaarblijkelijk weinig om het in de smaak vallen bij het oudere, serieuzere of gewoon meer snobistisch muziekpubliek.
Na critical darlings Folklore en Evermore heeft Swift met Midnights namelijk een album gemaakt zonder gitaren, cello’s, Dessner-broertjes of Bon Iver-assists. Midnights is een synthpopplaat die aan het oppervlak meer in de buurt van haar eerdere popplaten lijkt te komen. Wat Swift echter heeft behouden uit haar ‘indiefolkperiode’, is de meer subtiele aanpak en een verfijnd gevoel voor muzikale details en nuances. Ze flirt op dit late uurtjes-album met dance. Zo zitten er wel dupstep-geluiden in Lavender Haze, maar komt er geen ordinaire drop in deze openingstrack voor. En zo plaatst ze haar gepassioneerde vocalen in het prachtige Maroon over de meest spannende, sfeervolle trapbeat ooit gemaakt. Midnights doet in veel opzichten denken aan het meesterwerk van dat andere vrouwelijke popgenie waar we regelmatig over schrijven. En dan doel ik niet op Lana Del Rey, die hier als gastvocalist opduikt in de majestueuze dreampopwolk Snow On The Beach. Nee, Taylor Swift doet ons op Midnights regelmatig denken aan ‘onze eigen’ Eefje de Visser. En die vergelijking zit ‘m niet alleen in de mistige, late night productiestijl, volledig verzorgd door Jack Antonoff. Je hoort het ook in Swifts’ songwriting en zang. Meer dan voorheen schetst Taylor louter scènes, zoals Eefje dat ook doet. ‘And I. Chose you. The one. I was dancing with. In New York. No shoes’, klinkt het in het eerdergenoemde Maroon. Ze zingt regelmatig hoog en hees, iets wat ze heel goed kan, maar tot nu toe nog niet vaak deed. En in de liedjes die meer passen bij storyteller Swift zoals we haar reeds kennen, kiest ze juist voor ongekende zelfkritiek. ‘I’ll stare directly at the sun, but never in the mirror’, zingt ze bijvoorbeeld in Anti-Hero. Op het prachtige Midnights vindt Taylor Swift zichzelf kortom wederom helemaal opnieuw uit. Of het haar beste plaat is, ligt volledig aan je persoonlijke voorkeur. Voor mij is deze versie van Swift de nieuwe favoriet.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier (6,50 euro, gratis verzending).
