Hoewel vooraf het uitgangspunt ‘Let’s make a dance record’ werd gehanteerd en er genoeg verbanden met Underworld of The Chemical Brothers (Tom Rowlands produceerde een paar tracks) zijn te leggen, is Music Complete meer dan alleen een dansplaat geworden. Opener Restless is een stuwende popsong in de beste New Order-traditie, inclusief kamerbrede synthesizers, een sprankelend elektrisch gitaartje en het uit duizenden herkenbare stemgeluid van Bernard Sumner. Even verderop slaat Academic soepeltjes een brug tussen rock (coupletten) en pop (refreintjes) en volgt met het bijna acht minuten durende Nothing But A Fool een melancholiek hoogtepunt, waarin het verre (Joy Division-)verleden doorklinkt. De andere helft van Music Complete wordt wel nadrukkelijk door danceinvloeden gedomineerd. Singularity is het punt waar techno en pop op duistere wijze samensmelten. Underworld, vroege Simple Minds en Donna Summers I Feel Love duiken op in Plastic, terwijl de gouden tijden van Manchester-club The Haçienda glorieus herleven in de Happy Mondays-achtige funk van People On The High Line. We noteren nog wat smaakvolle Italodisco (Tutti Frutti) en een hypnotiserende trip waarvoor Iggy Pop als Dracula is ingehuurd (Stray Dog) en sluiten af met synthpopliedje Superheated, dat mede dankzij Brandon Flowers richting A-Ha stuitert. Het is het minste nummer op een plaat die knettert van inventiviteit en fonkelt van schoonheid.