En nu is er dus Oblivion With Bells, het zevende studioalbum, waarmee het Britse duo het ongelijk van de critici bewijst. Underworld klinkt er onmiskenbaar als, eh, Underworld ten tijde van Dubnobasswithmyheadman en in mindere mate Second Toughest In The Infant. Referenties naar hedendaagse ontwikkelingen in dance en pop zijn vrijwel afwezig. Erg? Geenszins. Oblivion With Bells ademt het introverte geluid van begin jaren negentig, lonkt eveneens opzichtig naar de jaren zeventig (vocoderstem, analoge synths, Kraftwerk!) en heeft een verbazingwekkend loom en traag tempo. Wat dat betreft is single Crocodile – die doet denken aan Rez – exemplarisch: dubby bassen, introverte en afstandelijke vocalen en de typische opbouw van acid house. In het prachtige Ring Road – met Indiase invloeden en knipogend naar het strenge antiterrorismebeleid in Engeland – is Hyde vocaal op z’n allerbest. Wat Oblivion With Bells mist is de optimistische euforie die vroeger wel duidelijk hoorbaar was in het werk van Underworld. Oké, het niveau van Dubnobasswithmyheadman haalt het duo niet, maar met kop en schouder boven de laatste twee albums uitsteken doet Oblivion With Bells wel. THEO PLOEG