En dat is nieuw, want voormalig toetsenist Matt Bayles (hier nog wel gedienstig als producer) was meer van het garneren. Vergeleken met voorganger Menos El Oso (2005) kun je ook zeggen dat drummer Erin Tate iets spaarzamer is met stops, breaks, twists en turns. Het maakt de nummers een tikje minder etherisch. Af en toe klinkt de band zelfs ronduit prestigieus, zoals in het afsluitende Lotus, dat ongestoord richting de negen minuten progrockt. Veel diepte wint Planet Of Ice er niet mee. Daarvoor blijft Minus The Bear in hoofdlijn te springerig en zijn vooral de zanglijnen van Jake Snider nog altijd te vlak en eenvormig om echt te roeren. Dat laatste wordt eens temeer duidelijk in Part 2, een matige poging tot het uitoefenen van een ballade. Een liedje dat nipt van de vergetelheid kan worden gered door weer zo’n prima gitaarlijntje. Het zegt uiteindelijk net zoveel over de kwaliteiten van Knudson als over het manco van Planet Of Ice en Minus The Bear in het algemeen. RIENK WOPEREIS