Verrassende koerswijzigingen hoef je daarbij niet te verwachten, het is meer zoals James Dean Bradfield het zelf zegt/zingt in het titelnummer van dit tiende Manics-album: ‘I’ll send you postcards every single day, just to remind you I still exist’. Het nummer zelf doet met dat slepende ritme en het bombastische refrein overigens in de verte denken aan Design For Life, een van de meest monumentale songs uit het inmiddels behoorlijk lijvige oeuvre van het trio. Maakt allemaal niet uit, zoals gezegd, bij de Manics weet je wat je krijgt: groots aangezette, licht-dramatische rock-anthems die met de juiste instelling en het noodzakelijke vuur worden gebracht. Ook nu de gemiddelde leeftijd eerder rond de 45 dan 35 jaar ligt, is die spirit nog steeds aanwezig. Luister wat dat betreft naar eerste single (It’s Not War) – Just The End Of Love, de krachtige popsong waarmee Postcards From A Young Man sterk opent en die voor een groot deel de toon zet voor de rest van de plaat, die de band zelf omschrijft als ‘one last shot at mass communication’. Veel strijkerarrangementen, gecombineerd met net genoeg felle gitaarpartijen om de boel niet in te laten sukkelen, zo luidt het aloude adagium waar de Manics ook nu weer niet van afwijken. Met tussendoor opmerkelijke, maar te verwaarlozen gastrollen van John Cale, Duff McKagan (Guns N’ Roses) en Echo & The Bunnymen-zanger Ian McCulloch (die zo te horen op een nogal landerige zondagmiddag zijn bijdrage aan Some Kind Of Nothingness afleverde). Het resultaat is niet het allerbeste, maar zeker ook niet het minste album uit de Manics-carrière. RAYMOND ROTTEVEEL