Ik heb geen rijbewijs en sommige mensen vinden dat, ondanks alle klimaatproblemen, heel erg gek. Om vermoeiende discussies te vermijden, vertel ik ze dat je pas een échte baas bent als je jezelf laat rondrijden door een ander. Zo werkt dat ook een beetje in de muziek. Je kunt nog zo’n goede muzikant zijn, de echte bazen worden gecoverd door anderen.
In de muziek heb je echter ook gasten die van zichzelf vinden dat ze zo’n baas zijn, terwijl de rest van de wereld ze niet zo ziet. Die gaan zichzelf dan bazenstatus aanmeten door albums uit te brengen waarop gastartiesten hun liedjes zingen. Moby is zo iemand. Op Resound NYC, uitgebracht op het legendarische klassieke label Deutsche Grammophon (hoe random wil je het hebben?), staan – net als op Reprise uit 2021 – oude Moby-nummers in een nieuw jasje. Deze nummers zijn druk, overgeproduceerd en worden vermoedelijk ingezongen door iedereen die de telefoon opnam. Zo horen we Gregory Porter brullen op openingstrack In My Heart. Nooit eerder was je de stem van de jazzy soulbeer zo snel zat. Moby mag dan geen echte, erkende muziekbaas zijn, hij heeft door de jaren heen best wat lekkere nummertjes gemaakt. Op Resound NYC probeert hij dat gebruikte vuurwerk een tweede keer aan te steken. Dom.
