Met grote sprongen gaat dat overigens niet: sinds de Glorieuze Herrijzenis met Send (2003) bracht Wire al zes albums uit en die waren redelijk inwisselbaar, met een uitschieter naar boven in de vorm van het bevlogen Wire (2015), dat bovendien met In Manchester het beste Wire-popliedje (let wel: da’s iets anders dan een gewoon popliedje) van de 21ste eeuw bevatte. Op het nu verschenen Silver/Lead staat trouwens ook zo’n fraai exemplaar: Short Elevated Period. Minstens zo catchy. De rest van de plaat is, het zat eraan te komen, Wire-volgens-het-boekje. Sierlijk kruisende gitaren, hard klappend drumwerk, zoetig-melodieuze (Colin Newman) dan wel zakelijk-brommende zang (Graham Lewis) en een gevoel voor sfeer en structuur die je nergens anders in de popmuziek hoort. Waarbij de tekstuele aanpak nog precies zo ongrijpbaar is als in de prille Wire-jaren: horen we hier fijne ironie, omfloerste maatschappijkritiek of gewoon abstracte woordkunst? Van alles een beetje, vermoed ik, plus wat gedecideerde oudemannenwijsheden. Intrigerende plaat. Alweer.

Op donderdag 11 mei speelt Wire in de De Helling in Utrecht.