Op Entertainment! (1979) en ook opvolger Solid Gold (1981) klonk dat weliswaar inventief, maar ook wat dunnetjes – een euvel dat op Songs Of The Free (1982) volledig verholpen was. De groep had voor ‘t eerst een echte producer ingehuurd (Mike Howlett) en ineens bleek dat vaatje muzikale buskruit te kunnen klinken zoals het zou moeten: machtig, dynamisch en militant. Harde drumklappen (die nu helaas wat gedateerd klinken), vette funkbassen en een even transparant als vlijmscherp gitaargeluid. Zelfs de altijd ironische songtitels leken een kleurtje te hebben gekregen: I Love A Man In A Uniform (voor eeuwig een culthit), Muscle For Brains, I Will Be A Good Boy… Naast Songs Of The Free, waarvan in Europa nooit een officiële cd-versie verscheen, is nu ook het vierde album Hard (1983) voor ‘t eerst op cd uitgebracht, maar aan die plaat moesten we maar niet te veel woorden vuilmaken. Na bassist Dave Allen (op Songs Of The Free al vervangen door Sara Lee) was nu ook drummer Hugo Burnham opgestapt en leek kernduo King en Gill een flinke tik van de commerciële mallemolen te hebben gekregen (of te veel naar ABC te hebben geluisterd): Hard was – en is anno 2008 nog – een desastreuze, aalglad geproduceerde eightiespopplaat vol misplaatste falsetzang, glijerige dameskoortjes en, volstrekt onvergeeflijk, heuse liefdesliedjes in plaats van vilein pamflettisme. Gelukkig kwam het in 2004, het jaar van de reünie van de originele bende van vier, nog een béétje goed. ERIK VAN DEN BERG