Anders dan The Sex Pistols deden ze dat vast niet voor het geld (mag ik hopen). Natuurlijk zal de impact nooit meer zijn zoals destijds. Het politieke en muzikale klimaat is ook totaal anders. De band van zanger Jon King en gitarist Andy Gill weet nu wel veel beter dan destijds dat hun unieke sound van grote invloed was op vele navolgers. Maar of die bands nu The Rapture, Radio 4 of Franz Ferdinand heetten, dichter dan dit half originele kwartet (een vers ritmekoppel neemt de plaats in van Dave Allen en Hugo Burnham) komt niemand. Soms past onder een van deze nieuwe songs zelfs nagenoeg naadloos een nummer van toen (zoek Paralysed!) Als een van eerdergenoemde bands dat geflikt had, had ik hier het woord plagiaat overwogen. Nu uiteraard niet, want verdomme, wat bezit die Gill toch een ongemeen lekker smerig, rauw, recht in je smoel uiteenspattend hakgitaargeluid en wat blijft die King een meester in het verveeld bezingen van ellende, onrecht, ongeluk en links georiënteerde vraagstukken. Ja, verrekt goede plaat weer. WILLEM JONGENEELEN