De single Candy is van minder kaliber: overduidelijk afgeleid van een kinderdeuntje en net iets te ondoordacht in elkaar gezet om te beklijven. Shit On The Radio speelt iets te opzichtig leentjebuur bij Pumpin’ On The Radio van Supergrass. Maar in het verdere verloop van de plaat slaat de balans duidelijk door richting de plus, met sterke tracks als Hunting For You, Losers (duet met Lissie) en Hey Wow Yeah Yeah, eindelijk weer eens een nummer dan stinkt naar het zweet in de clubs. Fris songmateriaal dus op de nieuwe Robbie Williams, met dank aan zijn nieuwe vrienden. Het grote pluspunt van de plaat is echter de productie van Jacknife Lee (U2, Snow Patrol), die een weids maar ook direct geluid neerzet en Robbie Williams voor het eerst in jaren weer eens helemaal anno nu laat klinken. Ook zwakkere liedjes als In The Silence en Not Like The Others weet hij heel overtuigend te laten klinken, waardoor Take The Crown een alle-dertien-goed-indruk wekt. JAN VAN DER PLAS