Steven Wilson, sinds het overlijden van James Brown in 2004 the hardest working man in show business, houdt ervan om eclectische albums te maken. De Engelsman wil zijn luisteraars meenemen op een trip vol verrassingen. En dat is de man, die ook faam verzamelde met het verleden jaar gereanimeerde Porcupine Tree, helemaal gelukt met zijn zevende soloalbum The Harmony Codex.
Wilson is avontuurlijk ambitieus. Want hij gebruikt allerlei genres voor een plaat vol onverwachte wendingen. Aan simpele pop doet hij nog immer niet, hier wel aan jazzrock, progrock, filmmuziek, electro, synthklanken en westcoastpop. Hij komt met prikkelende details en trekt lijnen door van Porcupine Tree, Talk Talk, Peter Hammill, Pink Floyd, Vangelis en – in What Life Brings, met ruim drie minuten het kortste nummer hier – Jonathan Wilson. De teksten van The Harmony Codex staan in het teken van twee kinderen, een kantoorflat en een explosie, stelt Wilson. Hij wijst daarbij naar een litho van de Nederlandse kunstenaar M.C. Escher. Diens werk zette de fantasie aan het werk. Dat geldt eveneens voor de woordreeksen van Wilson, maar ze zijn te diffuus om er een enigszins kloppend verhaal van te maken. De muziek spreekt veel meer aan, niet alleen die van Wilson zelf, maar ook de input van zijn oude bekenden Adam Holzman en Ninet Tayeb, een Israëlische muzikante. Zij bracht de ballad Rock Bottom in en voegt met haar gloedvolle zang ook nog eens soul toe aan een hoogstaande tour de force van een muzikale vrijdenker eerste klas.
Neem nu een jaarabonnement op OOR en ontvang The Harmony Codex van Steven Wilson gratis op vinyl. Kijk hier voor het aanbod. Steven Wilson vertelt alles over The Harmony Codex in de nieuwe OOR. Bestel ‘m hier.
