Wel was de vorige plaat The Stage Names, hoewel misschien niet wereldschokkend, uiterst genietbaar. The Stand Ins was aanvankelijk bedoeld als dubbelalbum in combinatie met zijn voorganger, maar de band schrok terug voor de pretentieuze uitstraling van een dergelijke move. Het verbaast dus niet dat deze plaat in grote lijnen dezelfde thematiek als The Stage Names adresseert: zeg maar de schaduwkanten van de roem. Maar helaas klinkt de plaat ook als dat wat overblijft nadat de beste nummers eruit zijn gevist. Telde The Stage Names nog een flink aantal juweeltjes tussen de dertien-in-een-dozijn rootsrockers, op The Stand Ins blijft de teller op een enkele uitschieter steken. Dus moeten we ons tevreden stellen met fraaie tekstflarden als ‘They’re waiting to hate you, so give them an excuse’ (Blue Tulip) of Sheffs genadeloze ontmaskering van de songwriter in Pop Lie. Heeft hij het over zichzelf als hij zingt ‘He’s the liar who lied in his pop song, and you’re lying when you sing along’? Jammer genoeg voor hem levert zelfkennis niet per definitie een briljante plaat op. MATTHIJS LINNEMANN