Een groep die, zo bleek later, met het prijzengeld makkelijk het aantal tot dan toe verkochte exemplaren van hun eigen album Dead had kunnen aanschaffen. En dan nog geld had overgehouden. Safe bets als FKA Twigs, Damon Albarn, Royal Blood en Jungle hadden het nakijken. ‘Young Fathers have a unique take on urban British music, brimming with ideas’, jubelde het juryrapport. En ja, urban kon je de muziek op Dead (hun officiële debuut, na de mixtapes Tape One en Tape Two) nog best noemen: een eigenzinnige, grillige mix van hiphop, avant-garde, r&b, noise, gospel en triphop-achtige sferen, waarin de roots van Graham ‘G’ Hastings (opgegroeid in een Edinburghse achterbuurt), Alloysious Massaquoi (geboren in Liberia) en Kayus Bankole (Nigeriaanse ouders) uitbundig met elkaar botsten. White Men Are Black Men Too is een ander verhaal. Een heel wat drukker en stekeliger verhaal bovendien, hetgeen ook wel weer pleit voor het non-conformisme van de drie Schotten: Mercury Prize of niet, ze bleven dwars en legden de lat gewoon nóg wat hoger. Sterker nog, ze sloegen er wat verraderlijke spijkers in en staken ‘m bovendien in de fik. Muzikaal betekent ‘t dat Young Fathers nu zo ongeveer ter hoogte van het pionierende vroege werk van TV On The Radio zit (zoals al goed te horen was op de vooruitgesnelde single Shame). Lo-fi, hak-op-de-tak, drammerig, overstuurd, met steeds net op tijd een geinig melodietje of riedeltje, zij het lang niet zo vaak als op Dead. Aan de anarchie van een Death Grips raken ze nog niet, maar het scheelt soms niet veel. Ik bedoel, luister eens naar de tweede helft van John Doe: het jengelt, het vervreemdt, het lijkt verdorie wel krautrock en wat doet dat gefluit daar? Waarna ze in Dare Me ineens weer een potje gaan mooizingen op z’n boybands. Heel even dan. Alleen het kaal voorthobbelende Rain Or Shine – ja, dat komt in de buurt van een conventioneel liedje. Om maar te zeggen: er gebeurt een boel op White Men Are Black Men Too (ook in de teksten, maar daar komen we hier niet eens aan toe) en het gebeurt snel en onverwacht. ‘A unique take on urban British music’? Een briljante piss-take vooral.