Zowel in de teksten als de hoesontwerpen is de band van zanger Jamie Stewart geobsedeerd door homo-erotische narigheid: ‘Who there is, who is not bored by this fate? / Discolored at the bite of a pear / Cut love me / Cut love me into your breast / Wipe your hole clean, lover’s blood / To have learned nothing / Stitch it stitch it stitch it stitch it’ (In Lust You Can Hear The Axe Fall). Met wat moeite valt de humor van dergelijke teksten nog wel in te zien, zeker als Stewart even verderop met o.a. Michael Gira duetteert in een bizarre cover van Under Pressure. Een probleem is echter het gebrek aan significante ontwikkeling in de muziek van Xiu Xiu. Op zichzelf beschouwd is iedere plaat van het gezelschap intrigerend genoeg, maar in de context van een oeuvre zijn albums als A Promise, The Air Force en Women As Lovers nagenoeg uitwisselbaar. Ook al verdient het sobere, aangrijpende Black Keyboard (‘Why would a mother say such things? / Why add tongue to a kiss goodnight?’) een speciale vermelding. Bovendien weet je hoe dit soort dingen werkt: als Xiu Xiu maar lang genoeg doorgaat, krijgen ze vanzelf waardering voor de unieke plek die ze in het indierock-spectrum innemen. Want een bijzondere band blijft het. MATTHIJS LINNEMANN