Nee, Against Me! is geen band met opsmuk. Alleen het begin van het concert al: de vier staan al een tijdje op het podium voor een laatste soundcheck en beginnen uit het niets de show. Opener I Still Love You Julie zorgt wel meteen voor dansende eerste rijen. Het geluid is opvallend goed, vooral de drums van Jay Weinberg – wat een held – staan goed afgesteld vanavond. Against Me! houdt vervolgens het tempo erin. White People For Peace, I Was A Teenage Anarchist en Don’t Lose Touch komen in recordtempo voorbij. Dan is het duidelijk: Against Me! gaat de hele avond geen stilte laten vallen. Geen applaus in ontvangst nemen.

Aan de ene kant pleit dit natuurlijk voor de band. Niet spelen voor applaus. Gewoon doorgaan. Jezelf compleet uitputten. De stem van Gabel trekt het opvallend goed. Sowieso is de frontman in zijn sas. Hij lacht voortdurend. Als de fans vooraan uit hun dak gaan, als de vuisten bij een refrein de lucht in gaan, als een spaarzame crowdsurfer voorbij komt. Against Me! laat de muziek spreken. En met die muziek zit het wel goed. Pas als je al die nummers achter elkaar hoort, valt op hoeveel meezingers de band in de loop der jaren heeft geschreven. De stijlbreuk die de band vanaf New Wave! maakte – van punkrock naar een meer folky geluid – is live niet te horen. Alle nummers worden in de hoogte versnelling gespeeld. De voorspelling die OOR begin vorig jaar maakte toen White Crosses uitkwam – ‘Against Me! gaat voor de stadions – lijkt niet uit te komen.

Via White Crosses, Russian Spies, Violence, New Wave! en High Pressure Low werkt de band langzaam toe naar de echte climax van de show. Die komt met Walking Is Stil Honest, het nummer dat zorgt voor de grootste pit van de avond. Against Me! speelt constant, nagenoeg foutloos en door de uitgekiende setlist zakt het geen moment in. Alleen… er zit te weinig dynamiek in de show. Het is bijna anderhalf uur hetzelfde. Durf toch eens een pauze te nemen lieve jongens. Zeg eens netjes ‘hallo’ tegen je fans. Laat ze hun handen maar stuk klappen. Want ook de zaal heeft wel eens behoefte aan een ontlading, een adempauze.

Gelukkig hebben de vier het beste tot het laatste bewaard. Eerst nog een berg sterke nummers als Pints Of Guinness Makes You Strong, You Look Like I Need A Drink en Turn Those Clapping Hands Into Angry Balled Fists, dan de grand finale met publieksfavorieten From Her Lips To God’s Ears (The Energizer), Trash Unreal en Sink Florida Sink. De conclusie: een sterk optreden van een geweldige band die niet van gelul houdt. Als in de toegift dan ook nog eens persoonlijke favorieten als Miami en Because Of The Shame zitten gaan we helemaal met een warm gevoel de koude Brabantse nacht in.

Fotografie: Bianca Berger

Gezien: 13 november 2011, 013, Tilburg