Calexico frontman Joey Burns – ook aanwezig bij het festival in Montreal – was namelijk zo onder de indruk van de akoestische set, dat hij haar uitnodigde in zijn studio en wat volgde was een vruchtbare samenwerking. Deze werd niet alleen de basis van het recent verschenen soloalbum van Amparo Sànchez, maar inspireerde ook Calexico zelf om de Spaanse muziekcultuur als inspiratie te gebruiken voor het album Carried to Dust.



Tivoli werd dan ook snel verwelkomd met vrolijke Spaanse klanken, die de nazomer een extra dimensie konden geven. Begeleid door een aantal leden van Calexico, zet de enthousiaste Sànchez een klein half uur lang de hoogtepunten neer van haar in 2010 verschenen Tucson-Habana. Het publiek deinst moedwillig mee op zwoele nummers als Sé Que No Sé en Corazón de La Realidad, dat werd voortgestuwd door de trompettisten die later een grote rol blijken te spelen bij het succes van het Calexico-concert.

Na een kleine pauze staat de gehele band klaar om ruim twee uur lang te blijven boeien, al lijkt de achterste helft van de zaal de avond te hebben gebruikt om bij te praten over andere zaken dan het concert. Nooit kreeg Calexico de zaal helemaal stil, maar anticipeerde daar goed op door veel uptempo nummers te spelen. De sterspelers van de avond waren vooral de twee trompettisten, die met hun doordringende trompetklanken door merg en been gingen.



Het feit dat de zaal niet helemaal stil te krijgen was, lag waarschijnlijk niet aan het optreden zelf en zeker niet aan het charisma van Burns. Duidelijk wordt na het concert dat het Calexico-repertoire zich vooral leent als achtergrondmuziek, zeker als het gaat om de wat rustigere nummers. Dit zorgde ervoor dat eerste deel van het concert – waarin de band zich profileert als een moderne versie van de altijd vrolijke Buena Vista Social Club – een stuk overtuigender bleek dan het tweede deel. In dat deel verruilde Calexico de Spaans getinte up-tempoliederen voor de americana waarmee de band groot is geworden onder fans. Pas dan merkte je dat Calexico werd ondergesneeuwd door een pratende menigte.

Maar aan de charismatische Burns heeft het niet gelegen. Met plezier brengt hij het publiek wat Spaanse woorden bij en verraste tot slot iedereen door uit het niets ‘Lang Zal Ze Leven’ te zingen in zo goed mogelijk Nederlands. Het publiek trok verbaast en voldaan de nacht in.

Door Justin Doornekamp / Fotografie: Gaby Penders

Gezien: 11 september 2010, Tivoli, Utrecht