‘It’s fuckin’ hot in here’ zegt zanger/gitarist John Linger en daar heeft hij gelijk in. Zijn mascara loopt er spontaan van uit. De hitte en muffe lucht wordt niet minder wanneer zijn band los gaat in een hectische en hysterische mix van garagerock en Gang of Four-achtige punk-funk. De zoon van Robert Smith hakt lekker door op zijn drumstel. The Specials worden in het laatste nummer nog even gecoverd.

De CHALETS doen het in de benedenzaal een stuk minder chaotisch aan. De twee kittige Siouxsie meisjes achter keyboards en xylofoon zijn de blikvangers van de groep. Gekleed in cocktailjurkjes die het goed zouden doen in het Jordanese café Nol (altijd lol!) kijken de dames gespeeld chagrijnig. Wanneer de vaart er een beetje in gaat wordt de muziek een stuk beter en gaan de mondhoeken omhoog. De tuttige dansjes van de dames en het gebruik van een wortel als geluidseffect dragen daar ook aan bij.

De EDITORS vallen een stuk beter in de smaak. In een veel te volle bovenzaal wint de band veel nieuwe zieltjes. De band klinkt af en toe als de Killers, maar zanger Tom Smith heeft waarschijnlijk ook een poster van Ian Curtis boven zijn bed hangen. Hoewel de invloed er duimendik bovenop ligt overtuigt de band wel wanneer het tempo wat meer wordt opgeschroefd. Alsof Interpol besluit dat het ook allemaal wat sneller mag. Een van de succesvolste bands van de avond. Dat eigen gezicht komt later wel.

THIRTEEN SENSES moet het ook niet van het eigen gezicht hebben. Een flauw aftreksel van Coldplay, daar doen de liedjes van zanger Will South en co. nog het meest aan denken. Maar dan zonder uitstraling. Je zou weliswaar blij zijn als je dochter met hem aan kwam zetten, maar helaas geldt dat ook voor zijn muziek. De band heeft meerdere hitsingles in het repertoire dat er voor zorgt dat er vanavond veel jonge meisjes voor deze band zijn gekomen. Het glazuur springt bijkans van de tanden door zoveel zoetsappigheid en daarmee is dit te zoutloos voor de echte indie-nerd.

Die gaat liever naar THE LONGCUT (foto). Door de nadruk op de broeierige groove klinkt de band eerder Amerikaans dan Brits, maar ze overtuigt ten volle. Zanger/drummer Stuart Ogilvie wisselt de plek achter de microfoon regelmatig af om weer achter het drumstel te kruipen. Dan is the Longcut op haar best.

Stukken Britser is EASTERN LANE. De jonge lads staan zeker niet voor het eerst op London Calling maar mogen deze keer wel afsluiten. En dat doen ze met flink wat meer zelfvertrouwen dan de vorige keren. Ze durven nu zelfs de zaal in te kijken. Helaas is hun optreden vrij plotseling afgelopen. Zo is de eerste dag van London Calling afgelopen en wordt het publiek het Leidseplein opgestuurd. JASPER VAN VUGT

Gezien: PARADISO, AMSTERDAM (29 APRIL)